Η ψυχολογία μιας μαμάς

που το παιδί της θα δώσει πανελλήνιες!

Σας ενημερώνω και σας προειδοποιώ ταυτόχρονα ότι για φέτος θα είμαι η μαμά του παιδιού που δίνει πανελλήνιες. Αυτό από μόνο του, υποδηλώνει μια κατάσταση. Σαφώς και δεν είναι το μόνο παιδί, αλλά είναι ένα από τα παιδιά και είναι και το δικό μου παιδί, οπότε πάρτε την προειδοποίηση όπως θέλετε.

Θα σας εξηγήσω την ψυχολογία της μάνας για να καταλήξουμε αν είναι προβληματική η συμπεριφορά της (η δική μου δηλαδή)  ή όλα είναι υπό έλεγχο εντέλει και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Τι να σας πω και από πού να ξεκινήσω. Βασικά ο Αύγουστος είναι ο μήνας των διακοπών για τα πλήθη αλλά ο μήνας των φροντιστηρίων για τα παιδιά που θα δώσουν πανελλήνιες. Έτσι, να μην τα πολυλογώ, ξεκίνησαν τα όργανα και ως οφείλουμε οι λοιποί δεν ομιλούμε καθόλου διότι τσίτα τα νεύρα. Πετάει ο γάιδαρος, πετάει αναφωνούμε όλοι μαζί.

Δεν είμαι από αυτές

Όχι δεν είμαι από αυτές τις μάνες που λυπάμαι τα παιδιά που ξεκίνησαν μέσα στο καλοκαίρι ενώ έχουν ένα μήνα για να ανοίξουν τα σχολεία. Εξηγώ βεβαίως για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Πρώτον έδωσα και εγώ πανελλήνιες και δεν θυμάμαι να με λυπήθηκε κανείς και δεύτερον δεν βλέπω να υπάρχει ζόρι ακόμη, οπότε το πάμε χαλλλλλλαρά. Στο σημείο αυτό να επισημάνω ότι οι προηγούμενοι δύο μήνες πέρασαν σαν να ήταν το τελευταίο καλοκαίρι του παιδιού που δίνει πανελλήνιες, οπότε φορτίστηκαν οι μπαταρίες θα λέγαμε έως και παραφορτίστηκαν και φυσικά αποφορτίστηκαν των υπολοίπων γύρω.

Ο εσωτερικός διχασμός της μάνας που το παιδί της δίνει πανελλήνιες

Για την περίπτωσή μου τολμώ να ομολογήσω ότι νιώθω να διχάζομαι εσωτερικά κάθε φορά που βλέπω το παιδί μου. Από τη μία σκέφτομαι το καημένο μου που θα ζήσει τη χρονιά μέσα στο άγχος και το διάβασμα (λέμε τώρα). Από την άλλη με το που τη βλέπω αραχτή στον καναπέ λες και πατάω το κουμπί και από άμυνα παίζω επίθεση σε dt. Τις περισσότερες φορές κρατάω τη γλώσσα μου αλλά υπάρχουν και εκείνες οι φορές που ξεκινάει μόνη της και λέει…Και ξέρεις, αυτές οι ηλικίες δεν είναι για να λες και πολλά γιατί παίρνεις και απαντήσεις που δεν σου αρέσουν πάντα.

Επίσης από τη μία σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνει την προσπάθειά της για να επιτύχει ή να προσπαθήσει να πετύχει τον στόχο της. Από την άλλη λέω φυσικά ότι δεν είναι το τέλος του κόσμου και ότι όποιος θέλει εντέλει τον βρίσκει τον δρόμο του. Από τη μία λέω να βγαίνει να παίρνει τον αέρα του το παιδί, από την άλλη βλέπω ότι όταν λέει ότι θα βγει εκνευρίζομαι. Από τη μία σκέφτομαι ότι φέτος όλοι οι κάτοικοι του σπιτιού πρέπει να κινούνται στους ρυθμούς του παιδιού που δίνει πανελλήνιες. Από την άλλη σκέφτομαι ότι εντάξει έχουν δώσει εκατομμύρια παιδιά, δεν είναι μόνο το δικό μου, δεν θα βαράμε και προσοχές.

Όπως καταλάβατε επικρατεί ένα μπάχαλο μέσα στον εγκέφαλο της μάνας. Φυσικά οι  σκέψεις όλες κλείνουν πάντα με το γερά να είναι και όλα τα άλλα θα έρθουν.

Μα ποια είμαι τέλος πάντων;

Μα σας είπα εξ΄αρχής ότι δεν είμαι η Λίνα. Και ποια είπαμε ότι είμαι; Η μαμά του παιδιού που δίνει πανελλήνιες και ως τέτοια θα πρέπει να με αντιμετωπίζετε για την επόμενη χρονιά. Άλλα θα λέω, άλλα θα σκέφτομαι και άλλα θα κάνω.

Καλή αρχή στα παιδάκια μας και θα σας κρατάω ενήμερους!

Υ.Γ. Αν βρίσκεσαι στην ίδια κατάσταση στείλε έναν χαιρετισμό σε παρακαλώ για συμπαράσταση.