To “πόνυ” του Κωνσταντίνου

Άκουγα από μαμάδες που περιέγραφαν σκηνές με τα παιδιά τους που αρνιόταν να πάνε σχολείο, που πήγαιναν και σπαρταρούσαν από το κλάμα  και ένιωθα τυχερή που δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Το πρώτο συμβιβάστηκε με την ιδέα σε ένα μήνα και το δεύτερο δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη προσπάθεια.

‘Όμως όλα τα παιδιά δεν είναι το ίδιο και εμείς που έχουμε από 2 και πάνω το ξέρουμε αυτό καλά. Ο Κωνσταντίνος είναι ο τρίτος και ο πιο ευαίσθητος. Αυτός που αναζητά την αγκαλιά της μανούλας 50 φορές την ημέρα (και η μανούλα δεν χάνει ευκαιρία βέβαια), αυτός που θα θιχτεί εύκολα και θα πάει στη γωνιά του να κλάψει αθόρυβα και αυτός που φαίνεται προς το παρόν ότι δεν είναι των μεγάλων αλλαγών.

Πριν 3 χρόνια περίπου ξεκίνησε παιδικό. Το πρωί άρχιζε με αθόρυβο λυγμό στο σπίτι που γινόταν πιο έντονος πλησιάζοντας στο σχολείο. Εκεί οι δασκάλες τον αναλάμβαναν και κάπως έτσι κύλησε η χρονιά. Ήρθε το προνήπιο με αλλαγή περιβάλλοντος, αλλαγή δασκάλας και συμμαθητών. Ξεκίνησε η χρονιά με το μουτράκι το κλαμένο στην σκέψη ότι την επομένη θα σηκωθεί για το σχολείο, την αγκαλιά την τελευταία που δεν τελείωνε με τίποτα και το δάκρυ να κυλάει κάθε πρωί.  Ο αγώνας των δασκάλων δύσκολος αλλά στέφθηκε με επιτυχία κάποια στιγμή. Επιτυχία στην περίπτωση του Κωνσταντίνου εννοούμε το βούρκωμα χωρίς συνέχεια.

Φέτος από το καλοκαίρι ξεκίνησε η προετοιμασία του. Το συζητούσε μόνος του  σαν να ήθελε το χρόνο του για να το συνειδητοποιήσει.  Η πρώτη εβδομάδα κύλησε δύσκολα, η δεύτερη το ίδιο. Υπήρξε πρωινό που τον έψαχνα σε όλο το σπίτι και δεν τον έβρισκα και τελικά ήταν κρυμμένος κάτω από ένα κρεβάτι χωρίς να ανασαίνει καν μήπως και τον ακούσω και πάει σχολείο. Από Παρασκευή ξεκινούσε η μελαγχολία στη σκέψη της Δευτέρας με την κορύφωση του μοιρολογιού τις Κυριακές αν και η λέξη «σχολείο» είχε απαγορευτεί  στο σπίτι.  Όλα αυτά τα χρόνια είχαμε εξαντλήσει όλους τους τρόπους, τις εκφράσεις που του λέγαμε και τις πιθανές αιτίες για την άρνηση του όμως τίποτα δεν του απάλυνε τον πόνο.

Φέτος στο σχολείο του ένας συμμαθητής του συνονόματος κουβαλούσε κάθε μέρα ένα «πόνυ» αρκουδάκι. Ο Κωνσταντίνος το άρεσε και μου ζήτησε ένα ίδιο. Εγώ στην προσπάθειά μου να του δώσω έναν λόγο να πάει τη Δευτέρα στο σχολείο, του πήρα ένα. Και το θαύμα έγινε!!! Τη Δευτέρα σηκώθηκε χωρίς κλάματα,  πήρε την τσάντα του, πήρε το “πόνυ” και πήγαμε στο σχολείο σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Ένα δάκρυ την ώρα του αποχωρισμού και τίποτα άλλο.

Πάνε δυο εβδομάδες από τότε. Στο σχολείο μας το “πόνυ” έχει γίνει must.  Κάθε μέρα ξετρυπώνει και ένα και η ατάκα της κας. Ελένης «Αν γεννήσει το “πόνυ” σας να μας κρατήσετε δυο τρία» έγινε σλόγκαν πια.

Εγώ ξέρω ότι το παιδί μου πάει σχολείο χωρίς να σφίγγεται η καρδιά του και η δική μου. Υποθέτω ότι κάπως θα εξηγείται ψυχολογικά αλλά δεν πρόλαβε να με απασχολήσει αυτό ακόμη. Πάω να πάρω δυο, τρία “πόνυ” εφεδρικά μην εξαντληθούν, φοβήθηκε το μάτι μου!!!

“Πόνυ” και ξερό ψωμί και τελικά πάντα υπάρχει μια λύση που μπορεί να έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις!!!

Υ.Γ Μετά μάλλον θα πρέπει να βρούμε τον τρόπο απεξάρτησης από το “πόνυ”,  αλλά μέχρι να πάει φαντάρος έχουμε ακόμη.