Πρώτη φορά κατασκήνωση

και οι 20 σκέψεις μιας μαμάς πριν φύγει το παιδί της!!!

Η κατασκήνωση είναι η αγαπημένη μου λέξη το καλοκαίρι. Όταν ήμουν παιδί πέρασα τα καλύτερα μου καλοκαίρια στην κατασκήνωση. Οι μνήμες μου από εκείνη την περίοδο είναι ίσως οι περισσότερες και οι πιο όμορφες από κάθε άλλη εποχή. Τα γέλια ηχούν ακόμη στα αυτιά μου και τα πρόσωπα που συνάντησα εκεί έχουν πάντα μια θέση ξεχωριστή στην καρδιά μου. Παρόλα αυτά, η πρώτη φορά κατασκήνωση είναι δύσκολη και για το παιδί και για το γονιό. 

Ως μαμά ήθελα πολύ να πάνε τα παιδιά μου κατασκήνωση και να ζήσουν την εμπειρία.

Το παιδί στην κατασκήνωση καλείται να διαχειριστεί:

• την απομάκρυνση από το σπίτι του και το χώρο του
• την απομάκρυνση από τους γονείς του,
• την ύπαρξη καθημερινών κανόνων και δραστηριοτήτων,
• τους υπόλοιπους συγκατοίκους στο δωμάτιο και γενικότερα στο χώρο
• και ένα σωρό άλλα μικρά και μεγάλα γεγονότα (βλέπε φαγητό) αλλά και συναισθήματα.

Δεν είναι εύκολο αλλά ούτε και ακατόρθωτο. Εξαρτάται τόσο από το παιδί όσο και από τους γονείς και τον τρόπο που θα το βοηθήσουν να ανταποκριθεί στο ρόλο του κατασκηνωτή.  Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορεί να επηρεάσουν αρνητικά ή θετικά την απόφαση ενός παιδιού να πάει σε κατασκήνωση ή την παραμονή του εκεί. Η παρέα είναι ο πιο βασικός και έπονται ο ομαδάρχης, οι δραστηριότητες και άλλοι που μπορεί να προκύψουν στην πορεία.

Υπάρχει φυσικά και η κατηγορία των παιδιών που δεν θα επέλεγαν ποτέ και για κανένα λόγο να περάσουν ούτε μία μέρα σε κατασκήνωση, όπως και αυτή των παιδιών που θα το πάρουν απόφαση αλλά την πρώτη-δεύτερη μέρα θα εγκαταλείψουν.  Έχοντας τρία παιδιά μπορώ να πω ότι το καθένα ανήκει σε διαφορετική κατηγορία. Η πρώτη δεν θα πήγαινε ποτέ και έτσι δεν το συζητήσαμε, ο μεσαίος θα κάνει την παρθενική του εμφάνιση οσονούπω και ο μικρός αν δεν είναι καλό το feedback από τον μεσαίο δεν θα μπει στη διαδικασία να το συζητήσει καν. 

Οι ερωτήσεις και οι σκέψεις μιας μαμάς μέχρι να έρθει η ώρα του αποχωρισμού είναι πολλές και βασανιστικές. Οι γονείς,  ίσως  περισσότερο από τα παιδιά ανησυχούμε για το πώς θα είναι η ζωή τους χωρίς εμάς και σε ένα περιβάλλον άγνωστο. Η ιστορία έχει δείξει ότι τα ίδια τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο γρήγορα στις νέες συνθήκες και όταν έρχεται η ώρα της επιστροφής, συνήθως δε θέλουν να φύγουν από την κατασκήνωση.

Οι 20 σκέψεις που κάνει η Ελληνίδα μαμά που στέλνει το παιδί της πρώτη φορά κατασκήνωση

1. Τι θα τρώει; Αυτός/η δεν τρώει πολλά. Θα λιμοκτονήσει.
2. Θα το φάνε τα κουνούπια το πουλάκι μου.
3. Θα βάζει αντικουνουπικό ή τσάμπα θα το πάρει;
4. Και όταν βάζει μετά θα πλένει τα χέρια του ή θα πάθει καμιά δηλητηρίαση;
5. Πως θα κοιμηθεί το βράδυ χωρίς φιλί και αγκαλιά;
6. Αν έχει φασαρία μάτι δεν θα κλείσει
7. Να πάρει ζακέτα ή μάλλον ζακέτες, κάνει κρύο τα βράδια.
8. Πώς θα πηγαίνει σε ξένες τουαλέτες; Θα πατάει πρώτα καζανάκι; Θα κοιτάει που κάθεται;
9. Θα ξεχωρίσει άπλυτα με πλυμένα;
10. Θα αλλάζει μπλουζάκι όταν ιδρώνει ή θα στεγνώνει πάνω του;
11. Θα γυρίσει σώος/α με χέρια – πόδια στη θέση τους;
12. Ελπίζω να μη μιλάει τα μεσημέρια με το φίλο του και τους πετάξουν όξω
13. Ποιος ξέρει που θα ακουμπάει την οδοντόβουρτσα του.
14. Τα παπούτσια θα τα βάλει σε σακούλα ή θα τα πετάξει μέσα στη βαλίτσα;
15. Εκεί θα το στρώνει το κρεβατάκι του, να δω τι θα κάνει όταν γυρίσει.
16. Θα περάσει καλά;
17. Θα θέλει να ξαναπάει;
18. Μήπως είναι μικρός/η;
19. Θα του λείψω;
20. Θα μου λείψει

Σκέψεις, σκέψεις κατακλύζουν τη μαμά, μέχρι να αποχαιρετιστεί με το αστεράκι της την πρώτη φορά που θα πάει κατασκήνωση. Μετά απλά περιμένει την ημέρα που θα γυρίσει γεμάτο εικόνες, παιχνίδια, τραγούδια, φίλους, αναμνήσεις και εμπειρίες να της διηγηθεί ιστορίες και να γελάνε.