Το παιχνίδι στη γειτονιά

Ευτυχισμένα παιδικά χρόνια σημαίνει παιχνίδι στη γειτονιά μέχρι ο ήλιος να δύσει από την σωστή πλευρά, μέχρι να βγει η μαμά σου να σε ψάξει, μέχρι τα ρούχα σου να έχουν αλλάξει χρώμα από τη βρωμιά, μέχρι να έχεις εξαντλήσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο που θα μπορούσες.  Έτσι πέρασα εγώ στη δική μου γειτονιά και έτσι ευχόμουν να περάσουν τα παιδιά μου. Να χορτάσουν γειτονιά και παιχνίδι με τους φίλους. Να χορτάσουν κυνηγητό, μπάλα και κρυφτό. Να χορτάσουν πλάκες και γέλια με φωνή. Ευτυχώς, πολλές φορές ό,τι εύχεσαι πολύ, βγαίνει.

Στη γειτονιά που μεγαλώνουν τα παιδιά μου, το σχολείο είναι το σημείο αναφοράς Είναι ο χώρος συνάντησης συμμαθητών και φίλων από όλες τις ηλικίες. Αν περάσεις απόγευμα από την αυλή του σχολείου θα νοσταλγήσεις την παιδική σου ηλικία. Θα πιάσεις τον εαυτό σου να χαμογελάει όχι μόνο γιατί χαίρεσαι που βλέπεις τα παιδιά να απολαμβάνουν τη ζωή, αλλά γιατί θα δεις τον εαυτό σου να τρέχει και να σκαρφαλώνει στα τοιχάκια του σχολείου όπως τότε. Πολλές φορές βγαίνω στο μπαλκόνι για να ακούσω τις φωνές των παιδιών και μέσα σε αυτές ψάχνω να βρω και τη δική μου.

Εδώ και λίγο καιρό ξεκίνησε το θερινό ωράριο για το παιχνίδι στη γειτονιά. Βγήκε ο ήλιος, άνθισαν τα λουλούδια, μεγάλωσε η μέρα και δόθηκε το σύνθημα.  Μικροί-μεγάλοι ξεχύνονται στους δρόμους. Οι μεγάλοι περπατάνε και οι μικροί τρέχουν, βολτάρουν με τα ποδήλατα, παίζουν, γελούν, χτυπάνε, κλαίνε, θυμώνουν, μονιάζουν και πάλι από την αρχή. Από τις 5 παρά ξεκινάνε τα κουδούνια και οι φωνές. Διάβασμα – δραστηριότητες γίνονται σε χρόνο dt. Όλα τελειώνουν μέχρι τις 5 και ξαναρχίζουν στις 8:30 πλέον, όταν αρχίζει και νυχτώνει (προς το παρόν, γιατί και αυτό αλλάζει οσονούπω). Ο διάλογος μεταξύ μαμάς – παιδιού για κάποιους μήνες περιορίζεται σε λίγες κουβέντες:

– Λίγο ακόμη μαμά.

– Πέντε λεπτά.

– Όταν φύγουν όλοι θα έρθω.  

Ε ναι, δε φεύγεις πρώτος ποτέ. Φεύγεις όταν κλείνουν τα φώτα!! Δεν χάνεις ούτε λεπτό από τη γύρα. Χορταίνεται το παιχνίδι στη γειτονιά άραγε;

Συμπληρωματικά θα αναφέρω και τον εναλλακτικό διάλογο που επικρατεί:

– Μαμά, θέλω λεφτά να πάρω κάτι από το περίπτερο

– Πάλι;

– Πότε πήρα;

– Εχθές το ίδιο δε συζητούσαμε;

Τα Σαββατοκύριακα διπλοβάρδια. Παιχνίδι στη γειτονιά πρωί – απόγευμα. Τα smartwatch γράφουν χιλιόμετρα, μα έξω στο παιχνίδι δεν υπάρχει κούραση. Μόνο όταν φτάνουν σπίτι, το παίζουν ψόφιοι κοριοί.

Χαλάλι τους,  αυτά θα θυμούνται, σκέφτεσαι και χαλαρώνεις. Και εγώ αυτά θυμάμαι. Χωρίς κόπο. Μόνες τους έρχονται οι θύμησες και μου γεμίζουν το μυαλό με στιγμές από τα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια που πέρασα στην καλύτερη γειτονιά Δράμας και περιχώρων, εκεί στην προμηθέως!!!

Εσύ έπαιξες σε γειτονιά ή είσαι από τους άτυχους;