Παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου

Ο Φεβρουάριος είναι ο μήνας του ραδιοφώνου. Παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου στις 13 Φεβρουαρίου και εγώ θυμάμαι πριν πολλά χρόνια (1990) μια παρέα φίλων που αποφάσισε να κάνει στη Δράμα ένα ραδιόφωνο. Οι γονείς της κολλητής μου ήταν σε αυτήν την παρέα και εμείς παιδιά τότε (ακόμη στην ψυχή) παρακολουθούσαμε από την αρχή να στήνεται κάτι ωραίο. Και εγένετο φως . Το ΡΑΔΙΟ ΗΧΩ στους 92fm, βγήκε στον αέρα και αρχίσαν οι εκπομπές. Εμείς (εγώ και η κολλητή) καλύπταμε κενά στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Από την αναμετάδοση των αγώνων τα μεσημέρια της Κυριακής «έχουμε γκολ στο 93’ στον αγώνα Άρης – ΠΑΟΚ, από τον «Τρεχαγύρευε» μέχρι την αγαπημένη εκπομπή του κοινού (μαμάδες, φίλοι, κολλητοί και λοιποί συγγενείς) «Ναυαγοί στη Σελήνη» με σήμα το τραγούδι των Simon & Garfunkel – The Boxer. Εγώ που δεν ήξερα αγγλικά τα τραγούδια με πολλά νάι,-νάι- να, τα αγαπούσα ιδιαίτερα.  «Ναυαγοί στη Σελήνη»  κάθε Κυριακή 8-9. Τρισευτυχισμένες στο στούντιο με τα μικρόφωνα και την κονσόλα μπροστά μας, να ανεβάζουμε-κατεβάζουμε, ανοίγουμε-κλείνουμε.  Ούτε μπορώ να φανταστώ πόσο σημαντική μπορεί να ένιωθα εκεί μέσα.

Τον πρώτο καιρό έγραφα τις εκπομπές σε κασέτα για να ακούω τη φωνή μου. Σαν κρυωμένη με μπουκωμένη μύτη ακουγόμουν. Αναρωτιόμουν πώς θεωρούσα ότι έχω και καλή φωνή. Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι δεν είχε νόημα αυτό που έκανα γιατί αλλοιωνόταν η φωνή μου έτσι αλλά ήταν αργά. Είχε σβήσει το ραδιοφωνικό μου άστρο.

Οι μουσικές επιλογές που κάναμε ήταν τραγούδια της εποχής αλλά και παλιότερα αγαπημένα, μέσα από μια τεράστια συλλογή που ο μπαμπάς της φίλης και πρωτεργάτης του σταθμού, διέθετε. Ήταν χωρίς υπερβολή  η μεγαλύτερη δισκοθήκη της πόλης. Όταν είχα πάει πρώτη φορά στο σπίτι τους είχα μαγευτεί και έτσι συνέχισα μέχρι μεγάλη . Ένα δωμάτιο μόνο δίσκους.  Εκεί περάσαμε όλες τις χαρές μας μικρές – μεγάλες αλλά και όλες τις πίκρες μας ως έφηβες, ακούγοντας την κατάλληλη μουσική ανάλογα με τη στιγμή.

 Η μουσική ήταν πάντα το φάρμακο και οι ώρες που άκουγα ραδιόφωνο λύνοντας ασκήσεις, διαβάζοντας ή χαλαρώνοντας, ήταν πάρα πολλές. Όταν αρχίσαμε να αφιερώνουμε και τραγούδια δεξιά και αριστερά οι ώρες πολλαπλασιάστηκαν. Δεν  εγκατέλειπες το ραδιόφωνο αν δεν άκουγες την αφιέρωσή σου (είτε σε έκαναν είτε έκανες). Δεν θα ξεχάσω φυσικά και το μεγάλο σπάσιμο που τρώγαμε όταν κάποιος μιλούσε πάνω στο τραγούδι που ήθελες να γράψεις. Η μόνη ευκαιρία για να ακούσεις ξανά ένα κομμάτι που σου άρεσε ήταν να το γράψεις σε κασέτα την ώρα που το έπαιζε στο ράδιο, να αγοράσεις τον δίσκο ή να πας σε ένα δισκάδικο με λίστα και να πληρώσεις. Πολλές φορές  περιοριζόμασταν στο πρώτο. Συνήθως βέβαια το ξανάκουγες μαζί με την εξυπνάδα του ραδιοφωνικού παραγωγού που πεταγόταν στη μέση του κομματιού.

Το ραδιόφωνο μπορεί να έχει χάσει την αίγλη του με την έννοια της παραγωγής μουσικής εκπομπής διότι υπάρχουν πλέον εφαρμογές που μπορείς να ακούς ό,τι μουσική θέλεις, ωστόσο για μένα εξακολουθεί να έχει τη δική του γοητεία. Λίγο η φωνή που ακούς και σου αρέσει, λίγο οι μουσικές επιλογές που σε ταξιδεύουν, δεν υπάρχει μέρα που να μην ακούσω, στη δουλειά, στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι.

Στις 13 Φεβρουαρίου είναι η παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου. Βάλτε τέρμα τα ραδιόφωνα να παίζουν.

Το σήμα της εκπομπής μας “Ναυαγοί στη Σελήνη” κάπου εκεί στο ’90