Κάποιες φορές είναι καλύτερο να σιωπάς

Κάποιες φορές είναι καλύτερο να σιωπάς, σκέφτομαι.

Μέρες τώρα κοιτάμε από την τηλεόραση να καίγεται η μισή Ελλάδα. Οι περισσότεροι ανήμποροι μπροστά στη λαίλαπα που κατακαίει σπίτια, δάση, ζώα και ευτυχώς όχι ανθρώπους. Ναι, μπορούμε να πούμε ευτυχώς αν γυρίσουμε το χρόνο τρία χρόνια πριν.

Μέρες τώρα

κοιτάμε από την τηλεόραση και τα social media τους πάντες να έχουν άποψη για τα πάντα. Έγιναν όλοι ειδικοί και αναλύουν τις φωτιές, τις αιτίες, τις συνέπειες, ποιος φταίει ποιος δε φταίει κοκ. Φωτογραφίες επί φωτογραφιών, ατάκες στις ατάκες, τσιτάτα posts και οι μισοί δεν έχουν ανακυκλώσει ούτε μια κόλλα χαρτί σε αυτή τη ζωή.

Μέρες τώρα

κοιτάμε ανθρώπους με κάθε μέσο να σπεύδουν να βοηθήσουν, στην πυρόσβεση, τους ανθρώπους που έχασαν τα σπίτια τους και βρέθηκαν στη μέση του πουθενά χωρίς τίποτα αλλά και τα ζώα που βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα. Αν για κάτι μπορούμε να είμαστε περήφανοι σε αυτή τη χώρα είναι ο εθελοντισμός  που ανθεί πάντα στις δύσκολες στιγμές και οι αλυσίδες προσφοράς που δημιουργούνται από άκρη σε άκρη αυτού του τόπου.

Μέρες τώρα

στις οικογενειακές μαζώξεις λύνουμε τις απορίες των παιδιών μας με τα πελώρια ΓΙΑΤΙ και ΠΟΙΟΣ ενώ σκεφτόμαστε τι θα παίρναμε μαζί μας αν μας έλεγε κάποιος ότι πρέπει να εκκενώσουμε το σπίτι μας. Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας για τα χειρότερα αντί να τους δείχνουμε τα καλύτερα.  

Εχθές ένας φίλος του μικρού μου, του είπε ότι δεν θέλει να ανοίγει την τηλεόραση γιατί όλο έχει φωτιές και στον ύπνο του βλέπει ότι καίγεται το σπίτι του. Πόνεσε η ψυχή μου γιατί είναι εφιάλτης που κάποιοι συνάνθρωποι μας τον έζησαν και εμείς ούτε να το σκεφτούμε δεν αντέχουμε και γιατί τα όνειρα ενός 9χρονου θα έπρεπε να είναι άλλα.

Μέρες τώρα

όλοι κάτι λέμε. Κάποιες φορές είναι καλύτερο να σιωπάς, σκέφτομαι. Δεν είναι ανάγκη να έχεις πάντα κάτι να πεις. Υπάρχει και η περίπτωση απλά να πρέπει να κάνεις. Τώρα είναι αυτή η στιγμή γιατί ο θόρυβος και η φασαρία δε βοηθάνε και συνήθως αποσυντονίζουν. Ας μη μιλάμε όλοι. Ας μιλήσουν αυτοί που ξέρουν και  οι λοιποί ας μάθουμε.

Ας  μάθουμε εμείς και τα παιδιά μας πώς να αγαπάμε και να προστατεύουμε το περιβάλλον μας γιατί τα καμπανάκια βάρεσαν σε παγκόσμιο επίπεδο και η φύση μίλησε. Ο τρόπος που ζούμε και συμπεριφερόμαστε έχει συνέπειες που είναι πλέον είναι ορατές και προφανώς μη αναστρέψιμες.  

Ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι εκτός από την κοινωνική ευθύνη και την ευθύνη της πολιτείας, υπάρχει και η ατομική ευθύνη. Όταν είσαι γονιός η ατομική ευθύνη είναι το παράδειγμα που θα δώσεις στο παιδί σου. Και αυτό θα έπρεπε να μας τρομάζει.  

Ας μάθουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στο δρόμο και ας το κάνουμε.

Ας μάθουμε να είμαστε μια γροθιά όχι μόνο στα δύσκολα και στην ανάγκη αλλά και στο όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο.

– Δεν θέλω να βλέπω άλλο φωτιές γιατί βλέπω στον ύπνο μου ότι καίγεται το σπίτι μας, είπε.

– Το σπίτι μας καίγεται εδώ και χρόνια, ας μάθουμε επιτέλους πώς μπορούμε να σώσουμε ό,τι σώζεται, λέω.