Η καλύτερη συναυλία της ζωής μου

Η καλύτερη συναυλία της ζωής μου αν και ο τίτλος θα έπρεπε να λέει «η μοναδική συναυλία της ζωής μου» για να είναι σωστός. Επίσης θα μπορούσα να συμπληρώσω από κάτω …μέχρι τώρα, γιατί τα εισιτήρια για την επόμενη συναυλία είναι κλεισμένα και είναι για τους Pet Shop Boys οι οποίοι έρχονται στην Αθήνα το καλοκαίρι. Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν φύγει το 2021 για να ξεκινήσει καλά το νέο έτος.

Πριν 3-4 χρόνια είχα δει βιντεάκια και φωτογραφίες από συναυλία των Coldplay και ενθουσιάστηκα. Θυμήθηκα πόσο μαγικά είναι να είσαι μέρος μιας συναυλίας και ειδικά όταν ο τραγουδιστής/στρια ή το συγκρότημα είναι το αγαπημένο σου. Σκέφτηκα ότι ένα από τα πράγματα που πρέπει να κάνω σε αυτή τη ζωή μέχρι να αποχαιρετήσω (που δεν ξέρω και πότε θα είναι) είναι να απολαύσω μεγάλες συναυλίες που συνδυάζουν μουσική και θέαμα και τραγουδιστές που κατά πάσα πιθανότητα θα μπορώ να δω από καμία έως μία φορά στη ζωή μου. Είναι μια αξέχαστη εμπειρία που την κουβαλάς σαν παράσημο στις αναμνήσεις σου.

Τα τελευταία χρόνια έψαχνα απεγνωσμένα μια συναυλία εδώ, εκεί,  κάπου γύρω, κάπου κοντά. Με την όλη κατάσταση που ξεκίνησε προ διετίας άρχισαν τα σχέδια να ναυαγούν χωρίς όμως να σβήνει η φλόγα. Με την ελπίδα ότι θα φτιάξουν όλα μέχρι το καλοκαίρι, είμαι έτοιμη για την επόμενη συναυλία.

Και κάπως έτσι, γύρισα το χρόνο πίσω στο 1997 και θυμήθηκα πως στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης είχε στηθεί …

Η καλύτερη συναυλία της ζωής μου

Μπορεί να έχουν περάσει 25 χρόνια από τότε, μπορεί να μη θυμάμαι πολλά πράγματα και λεπτομέρειες, τον παλμό και την ευτυχία που είχαμε (διότι βρήκαμε και θεσάρα που βλέπαμε τη σκηνή) τα νιώθω κάθε φορά που αναπολώ τη στιγμή.  Μία από τις πιο δυνατές αναμνήσεις μου κατά τη φοιτητική μου ζωή αλλά και γενικότερα. Μουσική άκουγα πάντα και πολύ. Οι U2 ήταν και είναι ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα διότι ήμουν και η γενιά του With or Without you και όλων αυτών των κομματιών που μας είχαν ενθουσιάσει στο άλμπουμ τους The Joshua Tree. Ήταν από τους πρώτους δίσκους που μπήκαν στο σπίτι γιατί ο αδελφός μου ήταν μεγαλύτερος και φαν των U2.

26 Σεπτεμβρίου 1997

1997 και εγώ φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη. Ήταν η χρονιά που η Θεσσαλονίκη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης. Μια γεμάτη χρονιά με διάφορα events αλλά το μεγάλο γεγονός ήταν η συναυλία των U2 στις 26 Σεπτεμβρίου 1997 στο λιμάνι. Εκείνη την ημέρα από το πρωί επικρατούσε μια αναστάτωση σε όλη την πόλη. Η συναυλία των U2 , μονοπωλούσε τις συζητήσεις. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο εγώ και η παρέα μου δεν κανονίσαμε να πάμε στη συναυλία. Δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί το είχαμε πάρει τόσο αψήφιστα το θέμα.

Κατεβήκαμε στο κέντρο για να χαζέψουμε τον κόσμο και να βολτάρουμε στην παραλία. Περνώντας κάποια στιγμή το μεσημεράκι μπροστά από τις εισόδους, κάποιοι πουλούσαν εισιτήρια. Ένα βλέμμα μεταξύ μας ήταν αρκετό για να κάνουμε αυτό που έπρεπε να είχαμε κάνει εδώ και καιρό. Πήραμε τα εισιτήρια και μπήκαμε. Δεν το πιστεύαμε και πολύ ότι ήμασταν μέσα στον συναυλιακό χώρο. Ούτε ξέραμε τι να περιμένουμε. Είχαμε ακούσει βέβαια ότι το θέαμα είναι φαντασμαγορικό και ότι το θέμα της παγκόσμιας περιοδείας τους με τίτλο «Popmart Tour» ήταν ο υπερκαταναλωτισμός. Αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα από τη φαντασία μας. Ήταν υπερπαραγωγή όλη η σκηνή με το τεράστιο λεμόνι – καθρέφτη και το μεγαλύτερο video wall που είχε στηθεί μέχρι τότε σε συναυλία. Ανατριχίλα από την αρχή μέχρι το τέλος της συναυλίας. Αγγλικά μπορεί να μην ήξερα καλά αλλά στα ρεφρέν πρέπει να με άκουγε το σύμπαν. Ο Bono καταπληκτικός όπως πάντα και η σκηνή που ανέβασαν μια κοπέλα από το κοινό για να τραγουδήσουν το With or without you ήταν το όνειρο που είχαμε όλες μάλλον εκείνο το βράδυ η καθεμία με πρωταγωνίστρια τον εαυτό της. (Αλήθεια τι να κάνει άραγε εκείνη η ψυχή; Πώς συνέχισε η ζωή της;)

Αυτά αν και είναι ωραίο να τα περιγράφεις, είναι μαγεία όταν τα ζεις και επειδή μόνο η μουσική θα μας σώσει, το καλοκαίρι που θα έχουν φτιάξει τα πράγματα, ξεχυθείτε στις συναυλίες. Κάντε πράγματα που θα σας μείνουν αξέχαστα και να είστε σίγουροι ότι μια συναυλία είναι ένα από αυτά.

Ψάχνοντας να δω βιντεάκια από τη συναυλία διάβασα αυτό το άρθρο στη μηχανή του χρόνου και αναρωτήθηκα τι ζήσαμε και εμείς το 1997!!!!