Η πρώτη φορά στο Λονδίνο

Λονδίνο: έρωτας με την πρώτη ματιά

Με είχαν προειδοποιήσει ότι αν πάω θα το ερωτευτώ αλλά φυσικά δεν το πίστεψα. Μου είχαν πει ότι είναι όμορφο αλλά πόσο δεν μπορούσα να φανταστώ. Η πρώτη φορά στο Λονδίνο ήταν απλά μαγεία.

Μην είναι ο Τάμεσης που το διαπερνά, μην είναι ο αέρας που φυσά, μην είναι o Brad που είδα επιτέλους από κοντά έστω και σαν ομοίωμα. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι μου πήρε τα μυαλά!!!!

Η πόλη

Έχει την εικόνα μιας ευρωπαϊκής πόλης που συνδυάζει το παλιό με το καινούργιο. Τα φοβερά κτίρια μια άλλης εποχής με τους ουρανοξύστες και τα ψηλά κτίρια του σύγχρονου δυτικού κόσμου.  Τις γέφυρες που ενώ βλέπεις στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, παρόλα αυτά στο Λονδίνο είναι σαν να συνδέουν δυο κόσμους και αυτό είναι γοητευτικό.

Είναι αδύνατον να χαθείς εκτός και αν το θέλεις ή αν είσαι χαζός. Εμείς χαθήκαμε αρκετές φορές αλλά τελικά θέλαμε να μας συμβεί  γιατί τα περισσότερα γέλια τα κάναμε στις διαφωνίες μας «έλα από εδώ, όχι πάμε από εκεί». Στάσεις μετρό παντού, με δρομολόγια στο λεπτό και η μεγαλύτερη αναμονή μας στο 6λεπτο.

Ποδηλατόδρομοι σε όλη την πόλη. Άνθρωποι ακομπλεξάριστοι με τις γραβάτες και τα σακάκια να μετακινούνται με ποδήλατα. Πάρκα, πάρκα, πάρκα με τους απίστευτους κήπους και τα λουλούδια που μοιάζουν ψεύτικα, ξεπροβάλλουν εκεί που δεν τα περιμένεις. Και αν είσαι τυχερός και πετύχεις καλό καιρό θα δεις τους Άγγλους να στήνουν τις ξαπλώστρες , να κάθονται παρέες, οικογένειες, ζευγάρια, να κάνουν πικ νικ και να απολαμβάνουν τον ήλιο σαν σπάνιο γεγονός που είναι όντως αν σκεφτείς ότι μπορεί να βρέχει μήνες ατελείωτους συνεχόμενους.  Όμως θα ζήσουν την Παρασκευή το απόγευμα σαν να μην υπάρχει αύριο και τον ήλιο σαν θείο δώρο και ας τρέχουν πανικόβλητοι όλη την εβδομάδα.

Αδέσποτα πουθενά (αυτό εντυπωσίασε την Κατερίνα), κάδους ανακύκλωσης παντού ( ένα παγωτό θέλαμε να πετάξουμε και δεν βρίσκαμε κάδο κανονικό, δηλαδή ντέ και καλά να φάω το παγωτό, έλεος).

Πλατείες με καλλιτέχνες του δρόμου καλύτερους και από αυτούς που δεν είναι του δρόμου. Μουσικές που σου φτιάχνουν τη διάθεση και κόσμος πολύς. Όσο για το βράδυ, το Λονδίνο σου δίνει την αίσθηση ότι δεν νυχτώνει ποτέ.

Οι άνθρωποι

Η ευγένεια των ανθρώπων και η διάθεση τους να σε βοηθήσουν αν ρωτήσεις κάτι ή αν δυσκολευτείς σε κάτι είναι παροιμιώδης και απέχει πολύ από αυτό το δήθεν ευγενικό και πολύ σπαστικό «Sorry» και «Thank you» που πίστευα μέχρι πριν λίγες μέρες ότι θα συναντούσα. Είναι στα αλήθεια πολύ ευγενικοί και εξυπηρετικοί.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ζήσω εκεί, ξέρω όμως σίγουρα ότι ήταν η πρώτη φορά στο Λονδίνο και όχι η τελευταία.

Δεν πήρα σχεδόν τίποτα αναμνηστικό γιατί ξέρω ότι θα επανέλθω.  Κάποια μέρη δεν χρειάζονται αναμνηστικά για να σου ξανάρθουν στο νου. Σου μένουν οι εικόνες, οι άνθρωποι, οι στιγμές και συ τα φυλάς σαν φυλαχτό μέχρι την επόμενη φορά που θα βρεθείς εκεί.

Ομολογώ ότι ήταν όλες οι συγκυρίες ιδανικές για να το λατρέψω. Από το γεγονός ότι ήταν ένα ταξίδι μάνας με κόρη μέχρι το ότι συναντήσαμε την πολυαγαπημένη ανιψιά μου που ζει και σπουδάζει εκεί και το αποκορύφωμα για Λονδίνο…θερμοκρασία στους 30 βαθμούς και ήλιο απίστευτο.

Δεν είναι όλα τέλεια φυσικά. Αλλά και που είναι όλα τέλεια άλλωστε;