Γιατί οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος

Και για την ακρίβεια η αποτυχία στις πανελλήνιες δεν είναι το τέλος!!!

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες που πλησιάζει η έναρξη των πανελληνίων εξετάσεων, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Θυμάμαι πολύ έντονα πόσο δύσκολα ψυχολογικά είχα περάσει τις δυο χρονιές που έδωσα πανελλήνιες. Συμπάσχω με το άγχος και την αγωνία των παιδιών που δίνουν.   

Ήμουν πάντα μια πολύ καλή μαθήτρια. Συνεπής και διαβασμένη πάντα μέχρι την Β’ Λυκείου.  Εκείνη τη χρονιά επαναστάτησα. Βγήκα, ξενύχτησα, ερωτεύτηκα και γενικά έκανα όλα τα λάθος πράγματα τη λάθος χρονιά. Με αυτή τη φόρα μπήκα στην Γ’ Λυκείου. Μπορεί να διατηρούσα τον τίτλο της καλής μαθήτριας, όμως ήξερα ότι δεν βάδιζα στο σωστό δρόμο ή τουλάχιστον στο δρόμο που «έπρεπε». Ήμουν μέτρια πια αλλά είχα δημιουργήσει προσδοκίες στους γύρω μου που έπρεπε να ικανοποιήσω άσχετα αν εγώ δεν ένιωθα έτοιμη.  

Μεγαλώνοντας σε μια εποχή

όπου η απειλή της βιοτεχνίας «αν δεν περάσεις στις πανελλήνιες θα έρθεις στη βιοτεχνία να δουλεύεις και θα ξυπνάς στις 5», η απειλή της στέρησης της φοιτητικής ζωής «θα φύγουν όλοι και θα μείνεις μόνη σου εδώ», η σύγκριση «καλά πέρασε ο τάδε και εσύ δεν μπορείς;», τα ανεκπλήρωτα όνειρα των γονιών «μπορούσα να σπουδάσω αλλά δε με άφησαν, κοίτα εσύ που έχεις την ευκαιρία…» και ο καημός του γονιού να ζήσει το παιδί του χωρίς να έχει ανάγκη κάποιον  «να έχεις ένα βραχιόλι (πτυχίο) να είσαι ανεξάρτητη», το βάρος ήταν ασήκωτο και κλάταρε το μέσα μου. Μέτρια διαβασμένη όπως ήμουν, απέτυχα την πρώτη χρονιά. Το κλάμα που έριξα όταν είδα τα αποτελέσματα ήταν για δυο ζωές. Ένιωθα τόσο άσχημα που ήμουν «αυτή που δεν πέρασε» και έπρεπε να δικαιολογούμαι και να απολογούμαι σε όσους με ρωτούσαν.  

Ευτυχώς δεν πέρασαν και άλλοι φίλοι τελικά και μαζευτήκαμε οι αποτυχημένοι για να δώσουμε δεύτερη χρονιά. Το βάρος ασήκωτο αυτή τη χρονιά γιατί δεν υπήρχε περιθώριο αποτυχίας. Τις ημέρες των εξετάσεων ξυπνούσα και αρνιόμουν να πάω να γράψω. Η μαμά μου κρεμασμένη στα κάγκελα του μπαλκονιού περίμενε να με δει να γυρνάω και ανάλογα από το ύφος που είχα έβγαζε συμπέρασμα.

Τελικά πέρασα Θεσσαλονίκη. 

Πόλη διάλεξα και όχι σχολή,  διότι αν εξαιρέσεις το χημικό που έλεγα ότι ήθελα να περάσω, ούτε ήξερα τι ήθελα να κάνω σε αυτή τη ζωή. Είθισται οι καλοί μαθητές να δίνουν πανελλήνιες και να περνάνε σε μια σχολή. Οι μισοί να συμβιβάζονται, οι άλλοι να ξαναδίνουν και κάποιοι – λίγοι να έχουν στόχο από μικροί και να τον πετυχαίνουν. Παρεμπιπτόντως στο ΤΕΙ Πληροφορικής στη Θεσσαλονίκη πέρασα τα φοιτητικά μου χρόνια.

Περιττό να πω ότι το διάβασμα των πανελληνίων έμοιαζε αστείο όταν έφτανε η περίοδος της εξεταστικής. Γαλλομαθής και άσχετη με την πληροφορική  δυσκολευόμουν σε όλα εκτός από τα μαθηματικά. Τελείωσα τη σχολή μου μετά κόπων και βασάνων. Με ψυχολογία στα πατώματα για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα αλλά με πολύ καλούς συμφοιτητές,

Η συνέχεια ήταν πολύ εύκολη διότι βγαίνοντας από μια σχολή πληροφορικής το 2000, ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα.

Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν είχα διαβάσει την πρώτη χρονιά και περνούσα στο χημικό. Δεν ξέρω πώς θα ήμουν αν είχα περάσει σε άλλη πόλη, δεν ξέρω τι θα γινόταν αν δεν περνούσα τη δεύτερη χρονιά. Δεν ξέρω που θα ήμουν αν περνούσα σε κάποια άλλη σχολή. Δεν ξέρω που θα ήμουν τώρα αν είχα βγει στο εξωτερικό.

Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και αυτό είναι που την κάνει τόσο γλυκιά και γοητευτική.

Οι πανελλήνιες δεν είναι το τέλος του κόσμου,  είναι απλά το τέλος της μαθητικής ζωής και η αρχή της «σχεδόν» ενήλικης.  Είτε περάσεις, είτε δεν περάσεις σε κάποια σχολή, ο δρόμος που θα βαδίσεις μπορεί να μην έχει καμία σχέση με την αρχική σου σκέψη.  Ωστόσο η προσπάθεια για την κατάκτηση κάποιου στόχου έχει από μόνη της πολύ μεγάλη αξία. Να θυμάσαι όμως ότι δεν υπάρχει αποτυχία γιατί αυτό που εκείνη τη στιγμή εσύ θεωρείς αποτυχία, μετά από χρόνια μπορεί να είναι η τύχη σου!