Πράγματα που με τρέλαιναν πριν γίνω μαμά

Είναι γεγονός ότι όταν γίνεσαι γονιός αλλάζουν πολλά πράγματα στη ζωή σου. Πολλά από αυτά που πίστευες ότι δε θα σου συμβούν, σου συμβαίνουν χωρίς να το συνειδητοποιείς. Επίσης πολλά από αυτά που θεωρούσες ότι δεν θα διαπραγματευτείς ποτέ, τα διαπραγματεύεσαι και δεν σε ενοχλεί διόλου. Μιλάω για απλά, καθημερινά, ανεκτίμητης αξίας όμως μέχρι να κάνω παιδιά. Πράγματα που με τρέλαιναν πριν γίνω μαμά και τώρα απλά τα χρησιμοποιεί για να με τρολάρει ο μικρός με την ατάκα «η θυσία της μάνας».

Πόσες φορές θυμήθηκα τη γιαγιάκα μου όταν έλεγε «να τρως εσύ να χορταίνω εγώ» και αναρωτιόμουν αν το πίστευε ή το έλεγε από την πολλή αγάπη. Μετά από τόσα χρόνια μαμά, καταλαβαίνω ότι το πίστευε. Κάπως έτσι γίνεται και μαγικά χορταίνεις ακόμη και αν κάποτε θα ξεσήκωνες τον κόσμο αν είχε φάει κάποιος άλλος το τελευταίο κομμάτι τούρτας.

Πάρε το χέρι σου από το πιάτο μου

Ένα από τα βασικά πράγματα που με τρέλαιναν μικρή έως και μεγάλη προ παιδιών, ήταν το να τσιμπάει κάποιος από το πιάτο μου. Δεν είχα χειρότερο να είμαι στο τραπέζι και ο διπλανός μου να βάζει χέρι στο πιάτο μου. Δεν είχα πρόβλημα να δώσω το πιάτο μου όλο ή να του βάλω σε ένα άλλο όσο θέλει,  αρκεί να μην με ενοχλεί. Το χέρι που πηγαινοερχόταν είχα σκεφτεί πολλές φορές να το δαγκώσω. Αυτά μέχρι να γίνω μαμά. Τώρα ξέρω ότι τις πιο πολλές φορές που θα έχω πιάτο στο χέρι,  όλο και κάποιος θα έρθει με το πιρούνι του ή με το χέρι του να δοκιμάσει. Λες και της μαμάς είναι πάντα καλύτερο. Όχι λες, της μαμάς είναι πάντα καλύτερο. Ακόμη και το ποτήρι με το νερό.

Αυτό το κομμάτι είναι δικό μου

Όταν ήμουν μικρή και είχαμε γλυκό στο ψυγείο, δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχα κρατημένο το μερίδιο μου. Αυστηρώς προσωπικό και ακούνητο στο τάπερ του, μέχρι να το χλαπακιάσω εγώ.  Οποιαδήποτε μεταβολή ήταν λόγος για να στηθεί φασαρία. Το γλυκό ήταν πάντα κάτι που δεν μοιραζόμουν (και δυσκολεύομαι ακόμη εξού και το άρθρο εδώ).  Επίσης θεωρούσα δεδομένο ότι εγώ θα έχω την τελευταία κουταλιά ή έστω την προτελευταία και όχι επειδή ήμουν κακομαθημένη αλλά επειδή ήμουν γλυκατζού τζου τζου τζου.

Από τότε που έκανα παιδιά και κατάλαβα ότι ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω μου, μου έχει συμβεί και το αδιανόητο. Να έχω κάνει τιραμισού και να μην προλάβω ούτε να δοκιμάσω. Το φοβερό δε, είναι ότι δεν με πείραξε, δεν αντέδρασα και μάλιστα χάρηκα που τους άρεσε. Άκουσον άκουσον. Εγώ, η ντροπή της παιδικής μου ηλικίας!! Φήμες λένε ότι κάποιες μαμάδες κρύβουν διάφορα γλυκατζούρια για να μην τα βρίσκουν τα παιδιά τους και τα απολαμβάνουν μόνες τους κάποια νύχτα με φεγγάρι. Φήμες όμως!

Η θυσία της μάνας

Το φαινόμενο με το φαγητό πάντως είναι γενικό. Δηλαδή μόλις η μανούλα γεμίσει το πιάτο της και κάτσει να φάει, όλο και κάποιος θα βρεθεί εκεί γύρω να τσιμπολογήσει ή και να διεκδικήσει το πιάτο. Σε τέτοιες περιπτώσεις ο μικρός που είναι ο πιο λαίμαργος και μερακλής και αυτός που θα έρθει οπωσδήποτε δίπλα μου με κοιτάει και μου λέει «πως μπορείς και μου δίνεις το φαγητό σου αφού το θέλεις και εσύ;» και συνεχίζει κουνώντας το κεφάλι «η θυσία της μάνας!»    

Έλα ύπνε και πάρε με

Ο ύπνος είναι ένα άλλο στοιχείο που στη σκέψη και μόνο ότι όταν κάνω παιδιά δεν θα κοιμάμαι όσο θέλω και όποτε θέλω πάθαινα κάτι. Είναι ένα από τα βασικά πράγματα που με τρέλαιναν πριν γίνω μαμά (με την καλή έννοια). Για μένα ο παράδεισος μου ήταν η ώρα που πήγαινα στο κρεβάτι μου. Δεν μπορώ να πω ότι τυραννήθηκα με ξενύχτια αλλά εκείνα τα Σαββατοκύριακο που δεν υπήρχε ωράριο και σηκωνόμασταν κατευθείαν στο μεσημεριανό, μου λείπουν κάποιες φορές. Η πορεία του ύπνου άλλωστε είναι φθίνουσα από τη στιγμή που κάνεις παιδιά.  

Όταν είναι μωρά έχουν αυτή τη φοβερή μαντική ιδιότητα να ξέρουν πότε έχεις μεγαλύτερη ανάγκη για ύπνο και τότε να τα πιάνει η ανησυχία. Μεγαλώνοντας είναι στάνταρ ότι την ώρα που η μαμά θέλει να γείρει το κορμί της 10 λεπτά, αυτά έχουν θυμηθεί τα πιο απίθανα πράγματα που πρέπει να διηγηθούν και όταν παραμεγαλώνουν δεν την πιάνει ο ύπνος τη μανούλα από την ανησυχία.  

Να τις αγαπάτε τις μαμάδες σας!!! Μόνο αυτές ξέρουν πόσες πατάτες τηγανιτές πέρασαν από μπροστά τους και δεν τις ακούμπησαν, πόσα κομμάτια πίτσας που μόνο μύρισαν, πόσες τούρτες που ίσα ίσα γεύτηκαν και πόσες ώρες ύπνου χάθηκαν μαθαίνοντας τις ποδοσφαιρικές φάσεις των σχολικών διαλειμμάτων.