Να τα αγαπάτε τα θερινά τα σινεμά

Μία από τις ταινίες που σημάδεψαν την παιδική μου ηλικία ήταν το «Σινεμά ο Παράδεισος». Η ταινία προβλήθηκε το 1988 και βραβεύτηκε με Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. Η ιστορία ήταν πολύ συγκινητική και θυμάμαι ότι έκλαψα πολύ. Θες επειδή ήμουν παιδί, θες επειδή ο πρωταγωνιστής ήταν και αυτός παιδί, δεν ξέρω τι λειτούργησε τόσο συναισθηματικά και ήταν σαν να ζω την ταινία. Ήταν λοιπόν η αφορμή να αγαπήσω το σινεμά.

Αν και με τα χρόνια ξεθώριασε η αγάπη μου, το θερινό σινεμά μου δημιουργεί πάντα μια νοσταλγία και είναι ένας από τους λόγους που περιμένω το καλοκαίρι. Η Δράμα είναι μια μικρή πόλη με πολλές ελλείψεις, ωστόσο το θερινό σινεμά είναι εκεί να μας χαρίσει όμορφες στιγμές τα ζεστά καλοκαιρινά βράδια και εγώ δε χάνω ευκαιρία.

Να τα αγαπάτε τα θερινά τα σινεμά. Η μεγάλη οθόνη μέσα στη φύση, με τα δέντρα να απλώνονται γύρω της και τα τζιτζίκια να ακούγονται δυνατά στις παύσεις της ταινίας, αποτελεί για μένα ένα ειδυλλιακό τοπίο και προσπαθώ να πηγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ. Τα τελευταία χρόνια οι παιδικές ταινίες έχουν την τιμητική τους, αφού συνήθως συνοδεύω δύο ξανθά γαλανομάτικα αγόρια. Ενίοτε μας κάνει την τιμή και η σταρ της οικογένειας.

Πολλές φορές  το κίνητρο δεν είναι η ταινία, είναι η αίσθηση της χαλάρωσης που μου δημιουργεί το τοπίο, τα πατατάκια και τα ποπ-κορν που δεν λείπουν ποτέ. Ενημερώθηκα δε ότι οσονούπω θα έχουμε και hot-dog οπότε αναπτερώθηκε το ηθικό για τη συνέχεια του καλοκαιριού.

Το ότι δεν εγκλωβίζεται η ματιά μου και όποτε θέλω βλέπω και λίγο ουρανό, είναι αυτό που με τρελαίνει στο θερινό σινεμά.  Κοιτάς αλλά και αν δεν κοιτάς, πάλι κάπου κοιτάς. Σε απλή μετάφραση εννοώ ότι ακόμη και αν η ταινία δεν είναι καλή και εσύ δεν θέλεις να φύγεις στη μέση της ταινίας μπορείς να σκύψεις λίγο πίσω το κεφάλι στην καρέκλα και να δημιουργήσεις τα δικά σου πλάνα με τις εικόνες που έχεις. Δεν ξέρω αν σας έπεισα ότι το θερινό σινεμά είναι αγάπη παντοτινή (αν και καλοκαιρινή).   

Η μόνη παραφωνία στην απόλυτα ευτυχισμένη περίπου μιάμιση ώρα, είναι τα κουνούπια και οι μυρωδιές από τις γύρω ταβέρνες. Αν πασαλειφτείς βέβαια με τα γνωστά αντικουνουπικά λύνεις και τα δύο προβλήματα διότι θα μυρίζεις σίγουρα χειρότερα από οποιαδήποτε άλλη μυρωδιά.

Για το τέλος αφήνω το τραγουδάκι του Κηλαηδόνη «θερινά σινεμά»  που αν και καταθλιπτικό αν σκεφτούμε ότι ο πρώτος στίχος είναι «φεύγουν τα καλύτερά μας χρόνια….» ωστόσο συνεχίζει λέγοντας « αυτό που μένει τελικά είναι κάτι νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά………».

Για αυτές τις νύχτες με φεγγάρι μες τα θερινά τα σινεμά ήθελα να σας μιλήσω. Δεν ξέρω τι καταλάβατε, τι γνώμη έχετε, αν έχετε στην πόλη σας, αν πάτε, αν δεν πάτε, γιατί δεν πάτε……εγώ εκείνο που βλέπω να μένει είναι αυτές οι νύχτες με φεγγάρι που λέγαμε. Για αυτό να τα αγαπάτε τα θερινά τα σινεμά.