Σκέψεις για την ημέρα της γυναίκας

Αν και πέρασε η ημέρα της γυναίκας θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που έκανα. Η αλήθεια είναι ότι είναι μια μέρα που δε θυμάμαι να τη γιόρτασα ποτέ πέρα από την ηλικία που ψάχναμε λόγο για να είμαστε κάθε μέρα έξω. Η ιδέα του να βγω με τις φίλες μου για να γιορτάσω την ημέρα της γυναίκας μου φαινόταν πολύ υποτιμητική. Χαίρομαι όμως γιατί βλέπω τα τελευταία χρόνια μια προσπάθεια να γίνει αντιληπτό το βαθύτερο νόημα και να μην αποτελεί μια μέρα για ευχές και ξεσάλωμα χωρίς ουσία.

Εικόνες από τη ζωή μου

Μεγάλωσα σε μια γυναικοκρατούμενη οικογένεια με μια γιαγιά χήρα από πολύ νέα και μια μαμά με έναν γάμο που κατέληξε σε διαζύγιο. Δεν υπήρχε η αντρική παρουσία και οι δυο γυναίκες μόνες μεγάλωναν δύο παιδιά με ό, τι αυτό συνεπάγεται για τις σκέψεις που έκαναν οι γύρω είτε από μέσα τους, είτε μερικές φορές και από έξω τους. Είχα γράψει ένα άρθρο που δείχνει ακριβώς πώς “Ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών τη δεκαετία του ’80“

Τα κοινωνικά στερεότυπα που υπήρχαν για τις γυναίκες ήταν βαθιά ριζωμένα στη γιαγιά μου, που με τη σειρά της πέρασε στη μαμά μου αλλά και σε μένα ως παιδί παρόλο που η μαμά μου ήταν στις απόψεις της πιο προοδευτική και παρόλο που οι ίδιες είχαν σπάσει ταμπού της εποχής.

Θυμάμαι

κουβέντες και στιγμές μέσα στην ιδιότυπη, για την εποχή, οικογένεια που καταλάβαινα ότι η γιαγιά μου αλλά και η μαμά μου ενώ ήταν τόσο δυνατές και ανεξάρτητες, θεωρούσαν ότι έγιναν έτσι γιατί βρέθηκαν σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση να πορεύονται μόνες χωρίς την παρουσία «άντρα». Λες και έπρεπε να χρωστάνε κάπου τη δύναμη που πήγαζε από μέσα τους. Ήταν τα χρόνια που οι γυναίκες δεν αυτοπροσδιορίζονταν αλλά υπήρχαν μέσα από ένα γάμο. Ήταν η Ρούλα η γυναίκα του τάδε εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Θυμάμαι

επίσης ότι πολύ συχνά σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είχα γεννηθεί αγόρι, διότι έβλεπα πόσο τυχερός ήταν ο αδελφός μου σε κάποια πράγματα και δεν μιλώ για τα προφανή (βλ. αποτρίχωση, περίοδο). Μιλώ για απλά που ήταν πολύτιμα όταν ήμουν μικρή, όπως πχ το ωράριο ή τα ρούχα που θα φορούσα για να βγω, μέχρι τις σχέσεις μου με το άλλο φύλο που περνούσαν κόσκινο γιατί απλά ήμουν κορίτσι και έπρεπε να συμπεριφέρομαι διαφορετικά.

Θυμάμαι

ότι ήθελα να γίνω πιλότος και μου έλεγαν ότι δεν μπορώ γιατί δεν έχει γυναίκες στην πολεμική αεροπορία. Και όσο μου το έλεγαν αυτό, τόσο το φώναζα εγώ. Όχι ότι θα γινόμουν, αλλά η ιδέα ότι υπήρχε κάτι που δεν μου επιτρεπόταν να κάνω γιατί είμαι γυναίκα μου δημιουργούσε μια αντίδραση. Ψάχνοντας αν άλλαξε αυτό είδα με χαρά ότι κατακτήθηκε τα τελευταία χρόνια και υπάρχει γυναίκα που οδηγεί φάντομ!!!

Θυμάμαι

όταν πήγα να σπουδάσω στο ΤΕΙ Πληροφορικής στη Θεσ/νίκη και μπήκα άσχετη στην πλέον αντροκρατούμενη σχολή της εποχής, για καιρό δεν πίστευα ότι θα τα κατάφερνα.

Θυμάμαι

ότι μεγαλώναμε με μια σειρά πραγμάτων που ως γυναίκες θα έπρεπε να κάνουμε όπως σχολείο, σπουδές, δουλειά, γάμος, παιδιά. Πλέον τα κορίτσια μας αντιδρούν άμεσα σε όποια στερεότυπη κουβέντα καταλαβαίνουν ότι έρχεται από άλλη εποχή.

Οι γυναίκες της γενιάς μου

κουβαλάμε ακόμη την ανάγκη της επιβεβαίωσης και την ανάγκη να αποδεικνύουμε ότι είμαστε superwomen για να χαίρουμε της εκτίμησης των γύρων μας και να γιορτάζουμε πανηγυρίζοντας την ημέρα της γυναίκας. Ευτυχώς οι επόμενες γενιές τα πηγαίνουν πολύ καλύτερα.

Πολλές φορές σε συζητήσεις μεταξύ γυναικών παρατηρώ έναν έμμεσο ανταγωνισμό να ξεπηδάει μέσα από τις λέξεις, λες και η ζωή πρέπει να είναι ένας διαγωνισμός για το ποια είναι η καλύτερη μάνα, ποια η καλύτερη νοικοκυρά, ποια η καλύτερη σύζυγος, ποια η καλύτερη επαγγελματίας κοκ. Δε χρειάζεται να ανταγωνιζόμαστε η μία την άλλη. Θα ναι πολύ καλύτερα αν σεβόμαστε και επαινούμε η μία την άλλη.

Αλλάζουν

τα χρόνια, αλλάζουν οι εποχές και οι γυναίκες είμαστε παντού πολύτιμες και δυνατές. Τολμάμε, διεκδικούμε και κερδίζουμε μάχες. Κοιτάμε μπροστά, κοιτάμε ψηλά και προσπαθούμε για ένα μέλλον καλύτερο για εμάς και τα παιδιά μας.

Όπως λέει ο Γιαννάκος ετών 10, «μαμά μου φαίνεται απίστευτο ότι βγήκα από μέσα σου και ότι οι γυναίκες δημιουργείτε μια ζωή». Και κάθε φορά που μου το λέει με κοιτάει με θαυμασμό!!!

Απίστευτες, αυτό είμαστε, όχι για μια μέρα, αλλά για πάντα!!!

Όταν μπορείς να φέρεις στον κόσμο μια ζωή, τι να ‘ναι άραγε αυτό που δεν μπορείς;

Και τελικά αν ξαναγεννιόμουν πάλι γυναίκα θα ήθελα!!!