Ένας χρόνος χωρίς εσένα

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. Ένας χρόνος χωρίς εσένα. Ένας χρόνος χωρίς τη γιαγιά μου.

Τα τελευταία χρόνια η γιαγιά μου ήταν στο κρεβάτι και τη φρόντιζε η μαμά μου. Ξεκίνησε με ένα πέσιμο και ως γνωστόν το πέσιμο σε έναν μεγάλο άνθρωπο μπορεί να αποβεί μοιραίο γιατί φέρνει το ένα κακό μετά το άλλο σαν ντόμινο. Έφτασε να μην μας γνωρίζει και να συρρικνώνεται μέρα με τη μέρα και κάπως έτσι ένα μεσημέρι πριν ένα χρόνο, έφυγε τόσο ήσυχα που σχεδόν δεν πιστέψαμε ότι πέθανε.

Ένα βράδυ, λίγες  μέρες πριν πεθάνει, έφυγα από το σπίτι της μαμάς μου με τα πόδια και στο δρόμο προσπαθούσα να θυμηθώ στιγμές με τη γιαγιά μου. Ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα την κουβαλάω πάντα μέσα μου. Μάταια όμως πίεζα το μυαλό μου. Σαν να είχε κατεβάσει ρολά η μνήμη μου. Στεναχωρήθηκα πολύ και άρχισα να κλαίω γιατί φοβήθηκα ότι δεν θυμάμαι τίποτα και ότι θα πεθάνει και δεν θα μπορώ να τη φέρω στο νου μου. Έκλεινα τα μάτια μου να με σκεφτώ παιδί και η γιαγιά μου ερχόταν πάντα με την εικόνα που είχε τα τελευταία χρόνια. Άνοιγα άλμπουμ να δω φωτογραφίες αλλά ενώ έβλεπα την εικόνα δεν θυμόμουν τίποτα από τη σκηνή.

Λίγες μέρες μετά πέθανε και τότε έγινε το θαύμα μέσα μου. Επέστρεψε η γιαγιάκα μου με την φιγούρα που αγαπούσα. Με εκείνη που μου ζητούσε αγκαλιά και την έπαιρνε. Με εκείνη που γελούσε πονηρά όταν συνωμοτούσα με τον αδελφό μου και το καταλάβαινε, με εκείνη που έκλειναν τα μάτια της αλλά δεν θα πήγαινε στο δωμάτιο της μη χάσει καμιά κουβέντα. Με εκείνη που ερχόταν και με χάιδευε στην πλάτη και έπαιρνε όλους τους φόβους μου και τους έκανε δικούς της.

Από τότε δεν έχει περάσει μέρα που να μην τη σκεφτώ. Σαν να ξεκλείδωσε το χρονοντούλαπο και πετάγονται από μέσα μία μία οι στιγμές της ζωής μου με τη γιαγιά μου πάντα δίπλα σε όλα.

Ένας  χρόνος χωρίς εσένα

Όχι δε λυπάμαι και δεν στεναχωριέμαι. Θα ήταν άδικο γιατί την έζησες τη ζωή σου με το παραπάνω. Πήρα όλη την αγάπη που μπορούσες να μου δώσεις. Αγάπη μαμάς και όχι γιαγιάς. Ήσουν ακούραστη και όσο μεγαλώνω απορώ πώς τα κατάφερνες πάντα όλα.

Είμαι χαρούμενη πλέον γιαγιά γιατί κάθε μέρα έρχεσαι με μια καινούργια ανάμνηση, γιατί σε θυμίζουν τόσα πολλά, γιατί μπορώ και λέω ιστορίες στα παιδιά μου και έτσι υπάρχεις παντού.

Ξέρουν ότι σαν τις τηγανιτές σου πατάτες δεν έκανε ποτέ κανείς. Ξέρουν ότι τα γιουβαρλάκια σου στην κατσαρόλα τα είχες πάντα μετρημένα. Ξέρουν ότι το αγαπημένο σου μέρος ήταν το μοναστήρι της Παναγίας Εικοσιφοίνισσας και η κατασκήνωση του Γρανίτη και τόσα άλλα που έρχονται και γαληνεύουν την ψυχή μου.

Αν ξαναγεννιόμουν εσένα θα ήθελα για γιαγιά!!!

Το πρώτο άρθρο που είχα γράψει ήταν για σένα Αποστολία της καρδιάς μου “Και το όνομα αυτής Αποστολία”