Μικρούλη μου σήμερα είναι Παρασκευή
Μέχρι την μισή μπανάνα ή το μισό γάλα το πρωί είναι καλά. Όσο η ώρα πλησιάζει και καταλαβαίνει ότι θα πάει σχολείο το δάκρυ ανεβαίνει ανεβαίνει και κάπου εκεί λίγο έξω από το νηπιαγωγείο τα ματάκια υγραίνονται. Αυτό το ζει ο μπαμπάς που πάει τον Κωνσταντινούλη το πρωί στο σχολείο.
Εγώ ζω την αναμονή και την αποχώρηση. Κάθε μεσημέρι ο Κωνσταντίνος κάθεται με το τσαντάκι του στο παγκάκι μέσα στο νηπιαγωγείο περιμένοντας τη μαμά!! Όταν φτάνω έχουν κυλήσει ήδη 2 -3 δάκρυα στα μαγουλάκια. Μόλις με βλέπει έρχεται σίγουρος πια ότι η μοίρα θα του χαμογελάσει για την υπόλοιπη ημέρα!
Αθόρυβος από μωρό. Ακόμη και το κλάμα του βουβό. Όταν θυμώνει θα κλάψει δυνατά για να δηλώσει παρουσία αλλά το δράμα του, αυτό που τον πληγώνει, το περνάει βουβά και αθόρυβα. Όσες φορές και τον ρωτήσω δεν θα μου πει γιατί βασανίζεται η ψυχούλα του στο σχολείο και ας βλέπει ότι όλοι φεύγουν για δουλειά ή σχολείο και δεν μένει κανείς στο σπίτι το πρωί.
Τις πρώτες μέρες τον ρωτούσε ο γιάννης (ετών 6) έκανε παρεες στο σχολείο και παιζει έξω με τους συμμαθητές του. Τότε ο Κωνστατνίνος είχε πει: “όχι, κάθομαι μονος μου στο παγκάκι”. Μαχαιριά στην καρδιά της μάνας που φαντάστηκε τον Κωνσταντίνο σαν το Βασιλάκη Καϊλα να καθαρίζει τα παπούτσια των συμμαθητών του, σαν το αγοράκι με τα σπίρτα να κρυώνει σε μια γωνιά και άλλα τέτοια μελοδραματικά.
Παιδί που θέλει το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε περιβάλλον εκτός σπιτιού. Έτσι ήταν και στον παιδικό. Του πήρε καιρό να συνηθίσει αλλά όλα κύλησαν μια χαρά στην πορεία. Είμαι σίγουρη ότι έτσι θα γίνει και τώρα. Είναι όμως η ίδια σκέψη κάθε πρωί «άραγε πώς πήγε στο σχολείο» και η ίδια κάθε μεσημέρι «θα είναι δακρυσμένος?». Ενώ από τη μεριά του η ερώτηση κάθε πρωί είναι “Μαμά πάω σχολείο σήμερα;” και όταν φτάνει Παρασκευή και τον ενημερώνω ότι αύριο είναι Σάββατο και μεθαύριο Κυριακή φωνάζει τον αδερφό του να μοιραστεί τη χαρά του “Γιάννηηηη αύριο είναι Σάββατο, δεν έχουμε σχολείοοοο”…..και κάπως έτσι κυλήσανε οι τρεις πρώτες εβδομάδες !!
Το παράδοξο με αυτό τον μικρούλη είναι ότι είναι ο πιο χαμογελαστός και ο πιο σκανδαλιάρης όταν είναι στο χώρο του και συνάμα ο πιο συγκρατημένος και ο πιο ντροπαλός σε άγνωστο περιβάλλον.
Περνάει ζόρικα όπως φαίνεται όμως η θεωρία σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μία “Δε λυγίζεις ούτε μία στιγμή γιατί δεν πρέπει να σκεφτεί ότι μπορεί να έχει άλλη εναλλακτική”. Ως έμπειρη μάνα πια ξέρω ότι θα περάσει αλλά παρόλα αυτά κάθε φορά που πάω και τον βλέπω με τα κόκκινα ματάκια σκέφτομαι : “Άραγε ποια θα εκτιμήσει την τρυφερή αυτή ψυχούλα, την ευαίσθητη καρδιά, το βουβό κλάμα; Ποια θα του φιλάει τα δάκρυα και ας είναι αλμυρά, ποια θα του κρατάει το χέρι στα δύσκολα;” και απαντώ μόνη μου στον εαυτό μου “Μόνο η μανούλα!!!” (χαχαχαχα)……
5 Comments
Η αγαπημένη
Ολα ομορφα και ολα καλα τα ειπες αγαπημενη και οτι να πουμε γι’αυτο το παιδι δεν φτανει…βεβαια αφου αρχισε να μενει μονος σε μενα και να μην σε αναζητα και να περναει καλα (σημαντικο) ολα θα παρουν τον δρομο τους συντομα. Αλλο θελω να πω ομως εγω…..καμια μας λοιπον δεν εκτιμησε ευαισθητη καρδια, βουβο κλαμα, δεν φιλησε δακρυα αλμυρα, δεν κρατησε χερι στα δυσκολα…;;; “μονο οι μανουλες τους”; μεγαλη κουβεντα ξεστομισες justlina και παιζεις με την φωτια! Θιγεις ζητηματα ανοιχτα αιωνων!!! Τι λεμε τοσα χρονια στους καφεδες;;;
Λινα από το justLina
Αγαπημένη μου για συτό έβαλα το “χαχα” για να δείξω την υπερβολή στη σκέψη της μάνας και σε όλα , ακόμη και σε αυτά που ξέρει ότι θα τα κάνει μια άλλη γυναίκα πολύ καλύτερα από αυτήν. Ξέρει δυστυχώς ότι είναι λιγα τα ψωμιά της και για αυτό αυτοσαρκάζεται!!! Αφήστε βρε τη μανούλα πια ήσυχηηηηηη, τώρα είναι μάνα. Όταν γινει γυναίκα και σύζυγος τα ξαναλέμε!!!
Η αγαπημένη
Μπραβο πουλακι μου! Ποια ψωμια ειναι λιγα αγαπη μου; τι εχουμε πει για τα γεραματα;;; θα τις αναζητανε τις μανουλες με λαχταρα και θα τις παρακαλανε να τους δωσουν λιγη σημασια!!!
(βαλε κι εδω χαχα)
Λινα από το justLina
Εμείς στους καφέδες μια χαρά τα λέμε και θα συνεχίσουμε να τα λέμε, αλλά ως γυναίκες και συζυγοι!! Άλλος ρόλος!
Η αγαπημένη
Ας μην αρχισω και με αυτον τον ρολο!