Η αμνησία μου και εγώ, λίγο πριν τα 50

Η αμνησία μου και εγώ, λίγο πριν τα 50

Η αμνησία μου και εγώ έχουμε έρθει πλέον πολύ κοντά λίγο πριν τα 50. Τόσο κοντά που με τρομάζει λίγο. Δεν ξέρω αν φταίει η ηλικία, οι σκέψεις που βαραίνουν το κουρασμένο μου μυαλό, οι ρυθμοί της ζωής ή το ότι απλώς… ξεχνάω. Τον τελευταίο καιρό, όλο και πιο συχνά συζητάω με τις φίλες μου για την αμνησία που βαράει ανελέητα την ύπαρξή μου — και προς μεγάλη μου χαρά, όχι μόνο τη δική μου, αλλά και την ύπαρξη των φίλων και γνωστών μου.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι εγώ έτσι ήμουν από παιδί: δεν θυμόμουν ποτέ τίποτα και ζούσα με τον διαρκή φόβο ότι θα ξεχάσω κάτι πολύ σημαντικό. Η μαμά μου θεωρούσε πάντα ότι μια μέρα θα ξεχάσω και τον ίδιο μου τον εαυτό — και εγώ την πίστευα, λες και υπήρχε περίπτωση να συμβεί κάτι τέτοιο!

Όταν μεγάλωσα και έγινα  μάνα, το άγχος μου μεταφέρθηκε στα παιδιά: φοβόμουν μην ξεχάσω κανένα παιδί πουθενά. Προς μεγάλη έκπληξη δική μου και της οικογένειας, όλα βαίνουν καλώς. Είμαστε ακόμη ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα . Δεν με έχει πάρει κανείς τηλέφωνο από σχολείο, φροντιστήριο ή δραστηριότητα για να πει «Ξέχασες το παιδί!» και αυτό το θεωρώ κατόρθωμα πλέον λίγο πριν τα 50. Ουπς, κάτι θυμήθηκα αλλά ελπίζω να μη διαβάσει το άρθρο.

Όμως, το θέμα πια δεν είναι αυτό. Τα παιδιά μου έχουν γλιτώσει από τη λήθη, μεγάλωσαν και όλα καλά. Το πρόβλημα πλέον είναι άλλο, και σοβαρότερο: ο χρόνος ζωής μιας σκέψης έχει μειωθεί τόσο, που μόλις κάνω μια σκέψη καθιστή και σηκωθώ… την έχω ήδη ξεχάσει!

Η κλασική σκηνή «Από δωμάτιο σε δωμάτιο»

Μια από τις αγαπημένες μου «ρουτίνες» πλέον, είναι η διαδρομή από δωμάτιο σε δωμάτιο. Μπαίνω στην κουζίνα με σκοπό να πάρω κάτι, μπαίνω στο σαλόνι να ψάξω κάτι, μπαίνω στο μπάνιο… και εκεί αρχίζει η μεγάλη απορία: «Τι ήθελα πάλι εδώ;»

Κάποιες φορές, κάνω γύρω-γύρω όλο το σπίτι μέχρι να θυμηθώ, άλλες φορές απλώς παραιτούμαι και επιστρέφω στο σημείο εκκίνησης.

Και μέσα σε όλα, κρατάω και ένα στυλ για να μη φαίνεται ότι περιφέρομαι ασκόπως μέσα στο σπίτι αναζητώντας τις ξεχασμένες μου σκέψεις!

Η νέα πραγματικότητα: Σημειώσεις παντού!

Για να σώσω την κατάσταση, έχω γεμίσει το κινητό μου με ειδοποιήσεις και σημειώσεις. Στην περίπτωση που δεν πιάνει τίποτα από αυτά, γράφω και στο χέρι από την πλευρά που το βλέπει όλος ο κόσμος για να υπάρχει η βεβαιότητα ότι δεν θα ξεχάσω να δω τη σημείωση.

Ο παράξενος χορός της μνήμης και της λήθης

Προφανώς, δεν είμαι η μόνη. Ίσως έτσι λειτουργεί το μυαλό μας με την ηλικία. Κρατάει τα σημαντικά (ονόματα παιδιών, διεύθυνση σπιτιού, PIN καρτών) και πετάει τα υπόλοιπα.

Και ναι, μπορεί να ξεχνάμε πού βάλαμε τα κλειδιά, το τηλεκτοντρόλ ή γιατί μπήκαμε σε ένα δωμάτιο, αλλά θυμόμαστε που και πότε περάσαμε ωραία, πότε γελάσαμε πολύ, ποιο είναι το αγαπημένο μας τραγούδι και τελικά, ίσως αυτές είναι οι πληροφορίες που αξίζει να κρατάμε καθώς περνά ο καιρός.

Το αστείο στο τέλος της ημέρας

Αν με ρωτήσεις πώς το αντιμετωπίζω, θα σου πω με χιούμορ και… αρκετή κατανόηση στον εαυτό μου. Ανακουφίζομαι όταν ακούω ιστορίες άλλων και νιώθω πως δεν είμαι η χειρότερη. Νιώθω απλά μέλος ενός κλαμπ όπου η είσοδος είναι ελεύθερη, αλλά η μνήμη περιορισμένη.

Το μέλλον

Το μέλλον διαγράφεται λαμπρό αγκαλιά με Sudoku, βιταμίνες, ginkgo biloba και άλλα τέτοια.

Εσύ; Ποια ήταν η τελευταία σου φορά που ξέχασες κάτι;

Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις και εσύ μια ιστορία να μοιραστείς! Γράψε στα σχόλια ή στείλε μου μήνυμα να γελάσουμε παρέα.

Πάρε μια γεύση για τη γυναίκα στα 40+