Συγνώμη αλλά αν ερωτηθώ κάποτε, λέω αν, θα πω την γνώμη μου που πιστεύω ότι συμφωνούνε και αρκετές μη πω όλες οι μαμάδες με την άποψή μου. Ξέρω βέβαια ότι θα δημιουργήσω θύελλα αντιδράσεων στην εκπαιδευτική κοινότητα αλλά θα το ρισκάρω για το κοινό καλό (των παιδιών μας εννοώ).
Να σας πω την αλήθεια λοιπόν δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο τραγικές οι μέρες του καλοκαιριού. Περιγράφοντας μια καθημερινή μέρα όμως κατάλαβα ότι ..enough is enough…φτάνει το καλοκαίρι και ζήτω η έναρξη του σχολικού έτους. Ζήτω!!!
Ναι ναι φτάνει, να μπαίνουμε σιγά σιγά σε πρόγραμμα να ξέρουμε τι μας γίνεται. Ο καθένας να βρει επιτέλους τη θέση του σε αυτή τη ζωή και οι μέρες να κυλάνε σε ένα tempo. Τι είναι αυτό το πράγμα πια μπάχαλο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ναι ναι πολύ καλά ακούσατε. Μπάχαλο. Όλη μέρα ξάπλα από καναπέ σε καναπέ, αποβλάκωση και αν τους πεις να κουνήσουν και κανένα ποτήρι ζεις την ταινία με τον Κωσταντάρα live.
Αν δεν υπάρχει εξοχικό και γιαγιά που παίρνει τα παιδάκια για το καλοκαίρι, μαμά που δεν δουλεύει, μαμά εκπαιδευτικός που έχει άδεια 2 μήνες και μιλάμε για μία περίπτωση οικογένειας με καλοκαιρινή άδεια των γονιών το πολύ μία ή δύο εβδομάδες τότε η κατάσταση έχει ως εξής: Το πρωί οι γονείς στη δουλειά, τα παιδιά με γιαγιάδες ή μόνα και η τηλεόραση καθώς και τα διάφορα ηλεκτρονικά μέσα σε πλήρη χρήση χωρίς όριο. Γυρνάμε το μεσημέρι από τις δουλειές μας…σαν να μη πέρασε στιγμή….τηλεόραση, ipad, κινητά και ό, τι άλλο υπάρχει σε κοινή θέα προς χρήση.
Το μεσημέρι για ξεκάρφωμα παίζουν με τα παιχνίδια τους επιτέλους γιατί έχεις μπει και έχεις φωνάξει κατευθείαν. Αυτό σημαίνει φυσικά ότι κάνουν και φασαρία και όλα τα σχετικά « Δώσε μου αυτό, όχι εγώ το πήρα πρώτος, όχι εγώ έτσι όχι εσύ γιουβέτσι» σε παροξυσμό γιατί δεν εκτονώθηκαν και πουθενά την μισή μέρα. Χάνεις την ξεκούρασή σου, τα νεύρα τσίτα και αναθεωρείς ό, τι καλό έχεις σκεφτεί για την οικογενειακή γαλήνη, τα παιδιά που φέρνουν την ευτυχία και όλα αυτά τα ωραία και συμπαθή που λέμε μεταξύ μας για να νιώθουμε όμορφα.
Μας μένει ένα απόγευμα λοιπόν να τα βοηθήσουμε να εκτονώσουν την ενέργειά τους μπας και κουραστούν και κοιμηθούν και νωρίς τα σκασμένα. Εκεί φυσικά ψάχνουμε, έναν παιδότοπο, μια αυλή, έναν φίλο, κάποιον που συμπάσχει μαζί μας να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να περάσει και αυτό το απόγευμα.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι ο Σεπτέμβριος είναι ο αγαπημένος μήνας των μαμάδων που αν και παραπονιόμαστε «πώς θα αρχίσουμε, πώς θα μπούμε σε πρόγραμμα, πώς και πώς και πώς» καταβάθος αυτό επιθυμούμε για να επέλθει η ψυχική μας ισορροπία. Επίσης για άλλη μια φορά διαπιστώσαμε και φέτος ότι το καλοκαίρι είναι πολύ μεγάλο τόσο που δεν χρειάζεται.
Υ.Γ Προς αποφυγή σύγκρουσης με την εκπαιδευτική κοινότητα ( έχει φοβηθεί το μάτι μου πια!!!) , μπορεί να φαίνεται από τα συμφραζόμενα ή και ξεκάθαρα, ότι θα ήθελα να μειωθεί το καλοκαίρι βεβαίως όμως δεν θα είχα πρόβλημα να μπούνε άλλες αργίες ώστε να παραμείνει το διάστημα της ανάπαυλας που δικαιούστε. Εγώ μαζί σας, να σημειωθεί αυτό!!!