Συγκατοίκηση στη φοιτητική ζωή

Κάθε τέτοια εποχή που ετοιμάζεται η επόμενη γενιά φοιτητών για την πολυπόθητη φοιτητική ζωή, αναπολώ με πολλή νοσταλγία τη δική μου. Συζητώντας δε με φίλους που τα παιδιά τους πλέον σπουδάζουν ή ακόμη και με τις ανιψιές μου που σπουδάζουν επίσης, καταλαβαίνω ότι στα βασικά χαρακτηριστικά δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Ισχύουν τα ατελείωτα βράδια σε σπίτια, οι κραιπάλες φαγητού αξημέρωτα, τα συνεχόμενα ξενύχτια, τα πρωινά που ήταν μεσημεριανά, ο πανικός τις ημέρες των εξεταστικών, και όλα αυτά τα ωραία. Αυτό που βλέπω μετά λύπης μου ότι έχει αλλάξει είναι το γεγονός ότι όλα τα παιδιά ή η πλειοψηφία τουλάχιστον επιλέγουν να μείνουν μόνα τους. Δεν υπάρχει δηλαδή αυτή η συγκατοίκηση στη φοιτητική ζωή που στα δικά μου τα χρόνια θεωρούνταν δεδομένη.

Προσπαθούσα να θυμηθώ αν ήξερα κανέναν/καμία φίλο/η που έμενε μόνος του και δεν μπορούσα. Όλοι καλώς ή κακώς συγκατοικούσαμε είτε για οικονομικούς λόγους, είτε για λόγους ασφάλειας, είτε γιατί απλά έτσι θέλαμε. Μάλιστα οι συγκατοικήσεις έκλειναν από νωρίς. Ήδη στην τελευταία τάξη του λυκείου λέγαμε το κλασικό «αν περάσουμε θα μείνουμε μαζί» και ας μη ξέραμε τι σήμαινε αυτό το «μαζί» ή τι επρόκειτο να συμβεί.

Πολλές φορές στην πορεία άλλαζε η συγκάτοικος αλλά η συγκατοίκηση ως κατάσταση ήταν δεδομένη. Δηλαδή μπορεί να έχανες τη μία συγκάτοικο, έβρισκες μια άλλη. Άλλωστε μέσα στη διάρκεια των φοιτητικών σου χρόνων δεν υπήρχε περίπτωση να μην αλλάξεις 2-3 φορές συγκάτοικο. Μπορεί να ξεκινούσες με κολλητή και στην πορεία της φοιτητικής σου ζωής να έμενες με τελείως άγνωστη που γινόταν όμως εντέλει κομμάτι της ζωής σου, παντοτινή ανάμνηση και πολλές φορές φίλη αγαπημένη.  

Αν έδενε το γλυκό της συγκατοίκησης τότε οι μέρες κυλούσαν νερό. Ήξερες ότι υπάρχει ένας άνθρωπος όταν θα πλήξεις, όταν θα θέλεις να μιλήσεις, όταν θα θέλεις να μοιραστείς το φαγητό σου, το χρόνο σου κοκ. Γέλια, νεύρα, θυμοί, κλάματα, μαγειρέματα, καθαρίσματα και τόσες άλλες στιγμές “μαζί”.

Φυσικά υπάρχουν και είναι πολλές και οι περιπτώσεις που η συγκατοίκηση στη φοιτητική ζωή στράβωσε στην πορεία και τα πράγματα δεν πήγαν καλά. Φιλίες χάλασαν, σχέσεις καταποντίστηκαν. Μάλιστα οι παλιότεροι έλεγαν συχνά ότι αν δεν θέλεις να χαλάσεις τη φιλία σου μη μείνεις με φίλο κολλητό.

Όπως και να έχει, περνώντας τα χρόνια καταλαβαίνεις ότι η εμπειρία της συγκατοίκησης παραμένει πολύτιμη. Ήταν  σχολείο και ξεχωριστό κεφάλαιο στην φοιτητική μας ζωή. Ένα κεφάλαιο ήταν η σχολή, ένα η ζωή (γκομενικά-αισθηματικά) και ένα η συγκατοίκηση. Θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες ιστορίες απείρου κάλους από αφηγήσεις φοιτητών που συγκατοίκησαν.

Τα τελευταία χρόνια όλα τα παιδιά προτιμούν να μένουν μόνα. Όσο και αν το καταλαβαίνω γιατί υπάρχουν τα υπέρ και τα κατά και στις δύο καταστάσεις, παραμένω νοσταλγός της συγκατοίκησης στη φοιτητική ζωή.

Κλείστε τα μάτια για ένα λεπτό και γυρίστε το χρόνο στην πρώτη μετακόμιση στην πόλη που θα σπουδάζατε.. Εγώ με βλέπω ήδη στο φορτηγάκι με ανοιχτή καρότσα με τη Νίκη και τις μαμάδες μας στη Θεσ/νίκη, να πηγαίνουμε προς Εθνικής Αμύνης για να ξεφορτώσουμε.

Μαρία, Αρχοντία, Ελένη, Νίκη, Νατάσα, Γεωργία, σας ευχαριστώ για τις χιλιάδες αναμνήσεις.