5 Σεπτεμβρίου 2010.

Δίπλα οι γείτονες και φίλοι έχουν ψήσει και αφού έχουμε φάει και έχουμε πιει, καθόμαστε αποκαμωμένοι τρώγοντας γλυκά και συζητώντας. Μόλις μπήκα στο μήνα μου και όλα δείχνουν να πηγαίνουν μια χαρά. Σε λίγο νιώθω λίγο κουρασμένη και αποχωρώ από την παρέα για να ξεκουραστώ. Ξαφνικά νιώθω σαν να τα κάνω πάνω μου κανονικά και ενώ ξέρω τι μπορεί να μου συμβαίνει, αναρωτιέμαι σα χαζή «ή έχω ακράτεια ή μου σπάσανε τα νερά».

Πανικός επικρατεί στην ομήγυρη. Τα τηλέφωνα παίρνουν φωτιά. Ο γιατρός μου διακοπάρει στη Χαλκιδική αλλά χωρίς άγχος και πολύ καθησυχαστικός μας λέει να ξεκινήσουμε εμείς από Δράμα για Θεσσαλονίκη και αυτός από Χαλκιδική και σε λίγη ώρα τα λέμε στην κλινική. Έτσι και έγινε. Περνάμε παίρνουμε την μαμά μου η οποία είναι πάντα ψύχραιμη, ιδανική για δύσκολες καταστάσεις (χαχα).

Στο δρόμο συμβαίνει φυσικά και αυτό που έχεις σκεφτεί ότι μπορεί να σου συμβεί όταν τρέχεις. Να σε σταματήσει αστυνομία και να πεις ψέματα ότι η γυναίκα σου γεννάει. Και είναι αλήθεια αυτή τη φορά!!!! “Γεννάω κύριε αστυνόμε, συγνώμη που τρέχουμε αλλά σπάσανε τα νερά μου!!!”

Με τα πολλά φτάνουμε στον προορισμό μας. Η δεύτερη γέννα, άρα ξέρω! Αφού με πάνε μέσα για τα προκαταρκτικά, σκάει μύτη και ο γιατρός, χαλαρός από τα τσιπουράκια του και με φοβερή διάθεση. «Συγνώμη γιατρέ μου που σου χαλάσαμε την Κυριακή αλλά συμβαίνουν και τα απρόοπτα». «Όλα μια χαρά θα πάνε» με καθησυχάζει και εγώ που τον εμπιστεύομαι και τον αγαπώ, τον πιστεύω και ξέρω ότι όλα θα πάνε μια χαρά. Μπαίνουμε μέσα στο χειρουργείο για την καισαρική και η πρώτη κίνηση του γιατρού είναι να βάλει μουσική. Σκέφτομαι ότι δεν θα υπήρχαν ιδανικότερες συνθήκες για να γεννήσω. Μόνη στην κλινική, χαρούμενος γιατρός, μουσικούλα και έξω μαμά και σύζυγος να έχουν πει όλες τις προσευχές που ξέρουν.

Η νοσοκόμα μου χαιδευεί το μέτωπο και με ενημερώνει ότι σε λίγα λεπτά θα μου δώσει το μωρό μου αγκαλιά. Ξεκινάνε. Έχω κάνει επισκληρίδιο που σημαίνει ότι ακούω, καταλαβαίνω και ψιλονιώθω. Την ώρα που στο ραδιόφωνο παίζει η Lady Gaga και το Alejandro, ακούγεται μαζί και ένα κλάμα. Μια ψυχούλα μόλις αντίκρισε το φως και έρχεται στην αγκαλιά μου κατευθείαν. Μελανιασμένος, ματωμένος αλλά στην αγκαλιά της μαμάς έτσι για να πέσει και το πρώτο δάκρυ που μου σκουπίζει η νοσοκόμα. Ο πιο μικρός, ο πιο ξανθός και ο πιο όμορφος της κλινικής.

Έγινε κιόλας 6 χρονών!!!