μια εποχή αλλάζει
Σκέφτομαι & Γράφω

Μια εποχή αλλάζει

Σπάνια έχω γράψει για ένα θέμα που απασχολεί την επικαιρότητα, γιατί γράφονται τόσα πολλά που θεωρώ περιττό να πω την άποψή μου και εγώ. Παρόλα αυτά θα κάνω μια εξαίρεση για το θέμα των βιασμών στη Θεσσαλονίκη γιατί έχω ανιψιές και μια κόρη που μεγάλωσε και ενώ εγώ τη βλέπω σαν παιδί, σε δυο χρόνια θα ζει μόνη της.

Κάθε φορά που ένα θέμα τέτοιο με κυκλώματα που βιάζουν κορίτσια βγαίνει στο φως, με πιάνει αναγούλα και σκέφτομαι ότι δεν έχει πάτο το πηγάδι. Η βρωμιά που υπάρχει εκεί έξω με κάνει να αναρωτιέμαι σαν γυναίκα πόση κατάντια μπορεί να κρύβουν άντρες που θεωρούν ότι βιάζοντας ένα κορίτσι, θα διασκεδάσουν και θα περάσουν καλά. Πόσο αρρωστημένα μυαλά εκμεταλλεύονται νεαρά κορίτσια για να ικανοποιήσουν τις όποιες ορέξεις τους και μετά σιωπή. Με τη σιγουριά ότι η κοινωνία έχει κάνει καλά τη δουλειά της γιατί όταν το θύμα θα μιλήσει θα γυρίσει και θα της πει «τα ήθελες» και «πήγαινες γυρεύοντας», δρουν ανενόχλητοι αυτοί και άλλοι πολλοί.  

Από την άλλη μου γυρίζουν τα έντερα όταν σκέφτομαι ότι έχω κόρη και υπάρχει εκεί έξω πολλή αντρίλα – βαρβατίλα που το «όχι» το διαβάζει σαν «έλα μωρέ, θες αλλά δεν το ξέρεις» και την ξεφτίλα τη θεωρεί μαγκιά.  Γιατί είναι ξεφτίλα να εκμεταλλεύεσαι ένα κορίτσι που δεν έχει τις αισθήσεις του, γιατί είναι ξεφτίλα να σου λέει όχι και να συνεχίζεις, γιατί είναι ξεφτίλα να ανεβάζεις προσωπικά βίντεο. Γιατί είσαι ξεφτίλας όταν πιστεύεις ότι με τις απειλές και το φόβο θα είσαι εσύ ο δυνατός. Λυπάμαι που θα στο χαλάσω αλλά δεν είσαι πια εσύ ο δυνατός.

Μια εποχή αλλάζει και τα θύματα μιλάνε και εκτίθενται και παίρνουν με το μέρος τους μια κοινωνία που προσπαθεί και αυτή να αλλάξει. Βαριά κληρονομιά η πατριαρχία και οι συντηρητικές απόψεις μιας  κοινωνίας που μέχρι πρότινος ήθελε τη γυναίκα  στην κουζίνα της. Όμως, τη βλέπω την ελπίδα, τη θέλω την ελπίδα. Τη θέλω για μένα, για τα παιδιά μου, για τα ανίψια μου, για τα παιδιά των φίλων μου, για το παρόν και το μέλλον.

Ανοίξανε τα στόματα και ελπίζω και άλλα. Και πες πες, θα πάρουν το δρόμο τους τα ανδρείκελα. Και πες πες δεν θα φοβούνται τα κορίτσια να μιλήσουν. Και πες πες δεν θα υπάρχει χώρος για κανέναν από δαύτους. Και πες πες μια εποχή αλλάζει.

Μέχρι τότε όμως θα μυρίζουμε την μπόχα τους, γιατί τελικά είναι πολλοί αυτοί που σκοτώνουν, που ανεβάζουν βιντεάκια, που βιάζουν, που ναρκώνουν. Είναι πολλοί αυτοί αλλά ευτυχώς είμαστε πολλοί και εμείς. 

2 Comments

  • Δέσποινα

    Αυτή η αναγούλα με πιάνει κι εμένα, μακάρι να οδεύουμε προς μια αλλαγή και στην κοινωνία γιατί ακόμα κι όταν τα θύματα μιλάνε ακρετοί συνεχίζουν να κατηγορούν το θύμα. Γι΄αυτό και χαίρομαι όταν διαβάζω άρθρα σαν το δικό σου. Σημαίνει ότι υπάρχει ελπίδα .

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *