Η πρεσβυωπία ήρθε για να μείνει

Ένα από τα προβλήματα που καλείσαι να αντιμετωπίσεις όταν μεγαλώνεις είναι και η πρεσβυωπία. Μπορεί  να φαίνεται το πιο ανώδυνο από όλα τα άλλα ειδικά για τις γυναίκες που τραβάνε των παθών τους τον τάραχο γενικότερα. Παρόλα αυτά η αίσθηση ότι μέσα σε λίγο καιρό δεν μπορείς να διαβάσεις κάτι την ώρα που θέλεις και ψάχνεις μόνιμα ένα γυαλί, είναι άβολη.

Το φοβερό είναι ότι αντιλαμβάνεσαι μέρα με τη μέρα ότι δε βλέπεις κοντά. Και το πιο φοβερό είναι ότι συνειδητοποιείς το μέγεθος της κατάστασής σου όταν φοράς το γυαλί και βλέπεις το φως σου κυριολεκτικά. Σε αυτό το σημείο δύο είναι τα τινά. Πρώτον ότι είσαι μεσήλικας (mon Dieu πόσο χάλια ακούγεται!) και δεύτερον η πρεσβυωπία ήρθε για να μείνει!!!

Η παγκόσμια συνωμοσία και η αρχή της πρεσβυωπίας

Όλα ξεκινάνε όταν προσπαθείς να διαβάσεις το βιβλίο που έχεις στο κομοδίνο σου, ένα βράδυ που ‘βρεχε που ‘βρεχε μονότονα, αλλά τα γράμματα είναι θολά. Τις πρώτες 100 φορές το αποδίδεις στην κούραση. Έρχεται το δεύτερο χτύπημα όταν χαλαρή στον καναπέ σου συνομιλείς με τις φίλες σου στο messenger και απομακρύνεις το κινητό μέχρι εκεί που φτάνει το χέρι σου (και ευτυχώς έχεις μακρύ). Τα επόμενα χτυπήματα είναι πολλαπλά και είναι σημάδια που εσύ αρνείσαι να δεχτείς βρίσκοντας δικαιολογίες. Για παράδειγμα, όταν προσπαθείς να διαβάσεις τη συνταγή του κέικ πίσω από το αλεύρι και παλεύεις ταυτόχρονα να θυμηθείς τις ποσότητες για να μην πετάξεις το αλεύρι απέναντι. Αναρωτιέσαι όμως τι είχε στο μυαλό του αυτός που σκέφτηκε να γράψει με αυτές τις ψείρες για γράμματα και φωνάζεις όποιο παιδί σου είναι εύκαιρο να έρθει να σε ξελασπώσει. 

Νιώθεις ότι όλοι γύρω σου μικραίνουν τα γράμματα και τους αριθμούς για να σε κάνουν να νιώθεις άσχημα. Εσύ μέσα σου ξέρεις ότι έρχεται η ώρα σου να βάλεις τα γυαλάκια σου μια και καλή, αντιστέκεσαι όμως με σθένος στην παγκόσμια συνωμοσία. Όλα γύρω σου μικραίνουν και σχεδόν δεν φαίνονται. Νούμερα σε παντελόνια, συστατικά σε προϊόντα, ημερομηνίες λήξης και γραμματάκια τοσοδούλικα παντού…Σκέφτεσαι κάτι συνθήματα ποδοσφαιρικά «όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις» και εφαρμόζεις διάφορα συστήματα όπως να βγάζεις φωτογραφίες με το κινητό και να τις μεγεθύνεις για να διαβάζεις αυτό που θέλεις.

Διαπιστώνεις ότι όταν γράφεις μήνυμα στο κινητό, πατάς ό, τι να ‘ναι και μάλιστα δεν τα διορθώνεις γιατί το σ σου μοιάζει για α και άλλα τέτοια. Μέχρι την κρίσιμη στιγμή που επιμένεις στο Γιάννη ότι στο πρόβλημα των μαθηματικών που είχε κάνει είχε τελεία και άρα ήταν 15.750 και ουχί 15,750. Φωνάζεις τον μικρό να σου επιβεβαιώσει το λάθος του αδερφού του. Αυτός όμως σου λέει ότι βλέπει κόμμα. Να ένα κόμμα, μετά συγχωρήσεως. Βρίσκεις τα γυαλιά σου και τα φοράς για να δεις και εσύ. Μαντέψτε! Είναι κόμμα. Κατεβάζεις το κεφάλι και αποχωρείς. Πας σε μια γωνιά του σπιτιού να θρηνήσεις για τα χρόνια που φύγαν και αυτά που έρχονται με την πρεσβυωπία να κάνει πια οριστική την εμφάνισή της. Είσαι μεσήλιξ με πρεσβυωπία. Το κατάλαβες ή να στο ξαναπώ; Και σε τελική ανάλυση αν θυμάμαι καλά όταν ήσουν μικρή ήθελες να βάλεις γυαλιά. Να η ευκαιρία!

Το παίρνεις απόφαση

Έρχεται κάποια στιγμή μετά από 3 – 4 χρόνια σταδιακής τύφλωσης, που αποζητάς το φως σου πολλές φορές μέσα στην ημέρα. Κάτω από αυτή την πίεση λοιπόν που νιώθεις τη ματιά σου να θολώνει ολοένα και περισσότερο (το μυαλό έχει θολώσει εδώ και πολλά χρόνια) ομολογείς ότι προτιμάς να φοράς γυαλιά και να βλέπεις παρά να το παίζεις τζοβενάκι και να μην μπορείς να δεις τη μύτη σου. Η χαρά και η ανακούφιση που νιώθεις όταν βάζεις το γυαλί και φαίνονται όλα καθαρά είναι μεγάλη.

Οι συνομήλικοι

Είναι και αυτοί οι συνομήλικοι (οι λίγο πάνω λίγο κάτω) που σε βλέπουν να ζορίζεσαι και σε ρωτάνε δήθεν τάχαμου «δε βλέπεις;». Εσύ διστάζεις για λίγο και απαντάς «ε δε βλέπω καλά» και εκεί σκάει η πληρωμένη ατάκα «εγώ δεν έχω ακόμη θέμα πάντως, μια χαρά». Δεν θυμάμαι να σε ρώτησα όμως, να απαντάς σε κάτι τέτοιους/ες.

Εκεί που είσαι ήμουνα και εκεί που είμαι θα ‘ρθεις

Συμβουλή προς τους νέους που μιλούν χωρίς να σκέφτονται και όταν σκέφτονται δε λογαριάζουν το χρόνο που τρέχει.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια έμοιαζε τόσο μακρινό. Αν έβλεπες κανέναν με γυαλιά πρεσβυωπίας που τα στήριζε στη μύτη και κοιτούσε και από πάνω, σκεφτόσουν ότι τα είχε φάει τα ψωμάκια του και εσύ νιώθεις ακόμη νεαρούδι. Και εκείνος που έβλεπες τότε, νεαρούδι θα ένιωθε αλλά δεν τον ρώτησες.

Πάντως κάθε τέτοια συζήτηση με φίλες καταλήγει πάντα στις πολύ γραφικές, αγαπημένες κουβέντες. Ου γαρ έρχεται μόνον, αυτά να είναι τα προβλήματά μας, έλα μωρέ γοητεία το γυαλί…

Και εις άλλα με υγεία λοιπόν!