γυμνάσιο
Τα παιδία παίζει

Περνώντας το κατώφλι του Γυμνασίου

Γυμνάσιο φέτος το κορίτσι μας. Μεγάλωσε. Εφηβεία λέει η ίδια και συμφωνώ και εγώ φυσικά με αυτά που ακούω και βλέπω!! Ένα σκαλί ακόμη πιο πάνω. Με ρωτάνε τι τάξη πάει και κάθε φορά που λέω γυμνάσιο ακούγεται από μέσα μου μια φωνή που αναρωτιέται «γυμνάσιο;;;;;».

2ο γυμνάσιο Δράμας

Πήγα να γράψω το παιδί μου στο γυμνάσιο που πήγαινα και εγώ. 2ο Γυμνάσιο Δράμας, το  ένδοξο!!! Μπήκα στην αυλή του σχολείου και σκίρτησε η καρδιά μου. Με είδα με το μαλλί μακρύ και τις φόρμες τις κόκκινες που αγαπούσα να τρέχω στην αυλή, να κάθομαι στα σκαλοπάτια με τις φίλες μου και να σχολιάζουμε τα αγόρια του 3ου γυμνασίου που έπαιζαν μπάσκετ, να κάνουμε κοπάνα από το μάθημα της μουσικής και να μην ξέρουμε πού να κρυφτούμε για να μη μας δουν, να είμαστε στο γυμναστήριο για πρόβα της χορωδίας (δεν έχανα από παντού) και τόσες άλλες στιγμές που ζωντάνεψαν μπροστά μου. Φωτογραφίες από τις αθλητικές ομάδες που βραβεύτηκαν κατά καιρούς κοσμούν έναν τοίχο του σχολείου και εγώ έμεινα εκεί να τις χαζεύω προσπαθώντας να θυμηθώ τα πρόσωπα.

Ήμουν και εγώ εκεί

Κάποτε λοιπόν παίξαμε και εμείς στην ίδια αυλή με την Αλέκα, την Εύη, την Στέλλα, την Βάσω, την Βασιλική, τον Κώστα, τον Χρήστο, τον Γρηγόρη, τον Θανάση, την Ελένη και τόσα άλλα παιδιά. Τώρα θα παίζει η Κατερίνα με τους δικούς της συμμαθητές. Θα αφήσει και αυτή το δικό της αποτύπωμα στο σχολείο που πριν πολλά χρόνια (μη λέμε νούμερα και σοκάρουμε κόσμο) αφήσαμε και εμείς.

Τότε νομίζαμε ότι αυτό που ζούσαμε ήταν βασανιστήριο…σχολείο, φροντιστήρια, διάβασμα. Τώρα ξέρουμε ότι ήταν τα καλύτερα μας χρόνια,  αλλά ό, τι και να πούμε ακουγόμαστε απλά σαν τους μεγάλους που μας εκνεύριζαν και εμάς με τις εξυπνάδες τους. “Αφήστε μας να τα ζήσουμε”, λέγαμε. Αυτό πρέπει να κάνουμε και εμείς με τα παιδιά μας. Να τα αφήσουμε να ζήσουν τη δική τους ταινία με την ευχή να έχει Happy end με ό, τι αυτό συνεπάγεται για το καθένα.

Λένε ότι όταν ξεκινάει το γυμνάσιο τα χρόνια περνάνε σαν νερό χωρίς να το καταλάβουν ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς.  Άρα σε εμάς άρχισε να κυλάει ο χρόνος πιο γρήγορα και εγώ αν και ντεφορμέ τρέχω να μη χάσω …τις στιγμές!!! Ζω για εκείνη που θα μου πει να την πάω στην πρώτη συνεστίαση. Δεκαπέντε χρόνια κομμένο το τσιγάρο ελπίζω να μην χρειαστεί να το ξαναρχίσω και άντε εγώ μπορώ να αντέξω πολλά… ο μπαμπάς μας άρχισε να ψάχνει καμπαρντίνα με μεγάλο γιακά…..

One Comment

Leave a Reply

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *