Κάθε φορά που έχει Ολυμπιακούς αγώνες παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον και ιδιαίτερα τους Έλληνες αθλητές με προσμονή και λαχτάρα για ένα μετάλλιο ή μια καλή θέση.
Υπήρξα κάποτε αθλήτρια του στίβου με πολύ μεράκι και πολύ αγάπη για τον αθλητισμό. Δεν ήμουν κάτι φοβερό και τρομερό αλλά ζούσα για την στιγμή που θα ανέβω στο γήπεδο θα δω τις συναθλήτριές μου, θα μυρίσω τον αέρα του γηπέδου και θα κάνω την προπόνησή μου.
Δεν ξέρω από πόσα πράγματα μπορεί να με έσωσε ο αθλητισμός αλλά πιστεύω από πολλά. Ο αθλητισμός σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου, να φτάσεις τα όρια σου και να τα ξεπεράσεις, να έχεις στόχους και να παλεύεις για αυτούς. Όλα αυτά όμως μέσα από καταπόνηση του οργανισμού σου, από στερήσεις πραγμάτων που απολαμβάνουν οι συνομήλικοί σου και γενικώς μια ζωή με πρόγραμμα και κανόνες που πολλοί δεν αντέχουν πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πρωταθλητισμό!!!
Καταλήγοντας λοιπόν θέλω να πω ότι βλέποντας σήμερα την Άννα Κορακάκη να ανεβαίνει στο βάθρο και να παίρνει το χάλκινο μετάλλιο σκεφτόμουν τόσα πολλά που δάκρυσα σαν μάνα για τους γονείς της και την υπερηφάνειά τους, σαν λάτρης του αθλητισμού για τον αγώνα της, ζήλεψα σαν μικρό παιδί και είπα ΜΠΡΑΒΟ ΆΝΝΑ. Μπράβο γιατί είσαι Δραμινή και η πόλη σου ξεχασμένη από όλους διψούσε για τη νίκη σου, μπράβο γιατί είσαι Ελληνίδα και είδαμε τη σημαία εκεί ψηλά και μπράβο γιατί ξέρω από την ξαδέρφη σου και κολλητή μου Μαρία Κυριακίδου ότι το άξιζες τόσο μα τόσο πολύ και αναμένουμε την Τρίτη να έρθουν και τα καλύτερα. Ακόμη όμως και αν δεν έρθουν, στις καρδιές μας που πονάνε τα τελευταία χρόνια και ψάχνουν απεγνωσμένα λόγους να φτερουγίσουν θα είσαι ένας και εσύ!!
Σε ευχαριστούμε και σου ευχόμαστε τα καλύτερα!!!