Μία κλήση για τη μανούλα

Και όποιος νομίζει ότι η μανούλα,  που έχει τάξει στο μικρό Γιαννάκη ένα παιχνιδάκι γιατί μια βδομάδα ζούσε το δικό του μαρτύριο ως ο μόνος επιζών στο αρρωστόσπιτο, θα πτοηθεί από μια κλήση, είναι πολύ γελασμένος!!!

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πέμπτη 17 Νοέμβρη 18:50, κάπου εκεί στη Δράμα.

Αποφασίζουμε με τον Γιαννάκο να κατεβούμε πέντε λεπτάκια στο κεντρικό και σχεδόν μοναδικό (έλεος) παιχνιδάδικο της πόλης, να πάρουμε ένα μικρό παιχνιδάκι και να πάμε στον βασικό προορισμό μας που είναι το φροντιστήριο της Κατερίνας. Μέχρι εδώ σούπερ. Που πας κουκλίτσα μου Πέμπτη με ανοιχτή αγορά, που θες να σταματήσεις και για πέντε λεπτά;;;; Εγώ όμως αποφασισμένη, διότι και πιεσμένη από το χρόνο και ξέρεις αν τάξεις σε παιδί και δεν το κάνεις τι γίνεται!!! Οπότε αφήνω με alarm το αμάξι σε ένα σημείο που μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι τουλάχιστον δεν ενοχλώ. Τι μήνα είπαμε έχουμε; Γκαντεμονοέμβρη!!!!!

Κατεβαίνουμε στο μαγαζί σεινάμενοι κουνάμενοι και ανυποψίαστοι πάνω από όλα!! Πάμε και ψάχνουμε με το Γιαννάκο το δωράκι του. Κάτι κόρνες άρχισαν να έρχονται στα αυτιά μου από το υπερπέραν αλλά και πάλι σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον, τόσο χώρο είχε δίπλα…..για κανονικό αυτοκίνητο, όχι όμως και για λεωφορείο. Που την ατυχία μου μέσα ήταν η ώρα του να περάσει. Παρατάω παιδί στο μαγαζί, ενημερώνω τις πωλήτριες (ευτυχώς μικρή πόλη και όλοι γνωστοί, μου προσέχουν το παιδί) και ανεβαίνω  τρεχάτη πάνω και διαπιστώνω ότι έχει παραλύσει το σύμπαν. Ένα λεωφορείο που δεν περνάει, ένας λεφοριατζής που με φωνάζει «Άντε ρε κορίτσι μου, τι κάνεις;» (γνωριζόμαστε και από εχθές; μου; Το άφησα να περάσει έτσι όμως ), αυτοκίνητα που δεν μπορούν να προχωρήσουν, ένα κίτρινο Hyundai που φωνάζει τον αστυνομικό που είναι μπροστά στο αμάξι μου «γιατί δεν την γράφεις ε?? γράψτην»,   και έναν αστυνομικό  ο οποίος μου λέει «μπες και κάντο πίσω να περάσει το λεωφορείο και τα λέμε μετά». Όντως τα είπαμε μετά:

Λίνα : – Έχετε δίκιο ό,τι και να πείτε αλλά έχω αφήσει το παιδί κάτω μόνο του.

Αστυνομικός :  – Σοβαρά μιλάτε; Δεν το συζητώ. Πηγαίνετε να πάρετε το παιδί και ελάτε. Πρώτα από όλα το παιδί φυσικά!

Λίνα: – Δεν μπορώ να το πάρω και να έρθω. Συγνώμη αλλά του έταξα ένα δωράκι και πρέπει να του το πάρω οπωσδήποτε. Δεν μπορώ να φύγω έτσι.

Αστυνομικός: – Εντάξει, πάρτε το παιδί και ελάτε.

Λίνα: – Κοιτάξτε, γράψτε με έχετε δίκιο αλλά εγώ πρέπει να πάω στο μαγαζί και να διαλέξει και δωράκι ο μικρός. Καταλάβατε;

Αστυνομικός: – Εντάξει σας περιμένω. Θα είμαι εδώ, αφήστε και τα κλειδιά μήπως χρειαστεί. (γύρισα, τον κοίταξα και σκέφτηκα “μπα με κοροϊδεύει, όταν ανέβω θα το χει πάρει γερανός το αμάξι”)

Κατεβαίνω τρέχοντας, βρίσκω το Γιάννη μπερδεμένο με την επιλογή δώρου και λίγο φοβισμένο μπορώ να πω, διαλέγουμε, πληρώνουμε και ανεβαίνουμε. Φυσικά την κλήση την είχε έτοιμη ο αστυνομικός και καλά έκανε αλλά δεν με πείραξε διόλου (λέμε τώρα, θα πάω στο δεκαήμερο για να πληρώσω τα μισά φυσικά) γιατί ήταν τόσο ευγενικός και «πάνω από όλα το παιδί» που τι να πω…με συγκίνησε ο άτιμος!!!!

Από όλα τα παραπάνω κρατάμε : 1.  Όταν αφήνουμε πλέον αμάξι με alarm σκεφτόμαστε ακόμη και το ενδεχόμενο να περάσει αεροπλάνο!! 2. Ότι οι Ελληνάρες και μέσα από το κίτρινο Hyundai κατεβάζουν παράθυρο και κράζουν έτσι για τη φάση, γιατί αδικούνται ρε παιδάκι μου. Θα πουν και στο όργνανο τι να κάνει μήπως και δεν ξέρει αυτό!!  3. Ψάχνουμε το κίτρινο Hyundai απεγνωσμένα και μεταξύ μας πόσα να είναι στη Δράμα!!! 4. Επαναλαμβάνουμε το βήμα 3 μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος, 5. Δεν τολμάει κανείς να σχολιάσει την γυναίκα στο τιμόνι και άλλα τέτοια χαριτωμένα που λέτε οι άντρες γιατί έχω πολλά ράμματα για τη γούνα σας!! 6. Χρωστάω μια σπανακοτυρόπιτα πεσκέσι στον αστυνομικό γιατί με έγραψε και πολύ καλά έκανε και γιατί  ο τρόπος που αντιμετώπισε μια αλαφιασμένη μάνα ήταν εξαιρετικός!!!!