Πικροφίλη – Πικρομάνα στα όρια νευρικού κλονισμού!

Γυρνάς απο διακοπές και μια απο τις προτεραιότητες σου είναι να συναντήσεις την φίλη κολλητή σου μετά απο 15 μέρες. Εντάξει παραπήγε το κακό και άλλο δεν αντέχεται! Πρέπει να βρεθείτε να τα πείτε και να αναζωογονηθείτε. Φυσικά όχι μόνες όπως θα ήταν το ιδανικό σκηνικό…! Αλλά λες το τερπνόν μετά του ωφελίμου, να περάσουμε καλά εμείς να περάσουν καλά παρεούλα κι αυτά.

Μπαίνεις χαμογελαστή στο σπίτι αλλά αντιλαμβάνεσαι άμεσα ότι η φίλη σου βγάζει καπνούς απο τα αυτιά! Δεν προλαβαίνουν να περάσουν 10 λεπτά και δεν χρειάζεται να ρωτήσεις τι έγινε και τα νεύρα της έχουν γίνει κρόσσια. Γιατί το μόνο που δεν έχουν κάνει τα παιδιά, αρχικά τα δικά της και εν συνεχεία το δικό σου που μπήκε στον χορό με τη μια, είναι να κρεμαστούν απο το φωτιστικό στο ταβάνι. Φωνές, θόρυβος, χτυπήματα, κλάματα…

Όχι καρδούλα μου και λίγο συγχίστηκες και λίγο μάλωσες και λίγο τσίριξες (άσχετα αν πέρασε η γειτόνισσα ανήσυχη γιατί άκουσε την φωνούλα σου απο την άλλη μεριά)! Ένα απόγευμα περιμέναμε όλο τον Άυγουστο να βρεθούμε και γίναμε μαλλιά κουβάρια μάνες με παιδιά.

Κάτι τέτοιες μέρες αναρωτιέσαι πόσες αντοχές μπορείς να έχεις, για ποιό λόγο τρέχεις για τα πάντα, πόσο εκτιμώνται τα όσα κάνεις και τέλος γιατί δεν ανοίγεις την πόρτα να φύγεις…! Άστο κοπελιά πολύ αργά για δάκρυα, εδώ θα μείνεις, εδώ θα μείνεις….αλλά άλλη τέτοια μέρα να μην μας βρει σύντομα γιατί θα αρχίσουμε μαζι με τον καφε να προσφέρουμε η μία στην άλλη χαπάκι lexotanil το θαυματουργό! Τι θέλαμε οι καψερές; Έναν ωραίο, ήσυχο ρημαδοκαφέ να πιούμε οι φίλες να τον ευχαριστηθούμε! “Λύσσα, σκάστε” που έλεγε και η αείμνηστη Βλαχοπούλου…τι να πείς;

Γερά να είναι και ο θεός να τους δίνει φώτιση, γνώση και συμμόρφωση…για να αποφεύγουν τις κακοτοπιές…και όποιος κατάλαβε..κατάλαβε αγαπητές μου μάνες-πικρομάνες!!!